De Gids. Jaargang 92

[p. 339]

Verzen.

I.

Met uw herinnering als tochtgenoot
doortrok ik ieder aardsch gewest en stroom,
zwierf ik de grotten door van 't avondrood,
beheerschte ik magisch vergezicht en droom.

Ik heb gelegerd in 't ravijn der nacht,
en 't vuur der eeuwigheid in bloei zien vlagen
tot sterren in de witste bloesemdracht;
ik ben langs 't eiland van den dood gedragen. -

Maar nimmer was ik in een dal als hier.
De maan grimt van verschrikking. Grauw en rood
vindt de verwelkte zon den avonddood
in een vertraagde nachtlijke rivier.
Onzalig kreunt de wind en geen gesternte
wijst de uitweg naar een eens-gekende verte.

[p. 340]

 

II.

 

 

 

Alles voor u gewaagd, alles verspeeld -

 

Verganklijke verschijningen alleen

 

waar een meedoogenlooze wind mee speelt

 

zwerven en werpen schaduw om mij heen.

 

 

 

Gij keert niet meer, gij zendt mij vlam noch teeken.

 

Mijns levens inzet was U te gering.

 

Voorbij, voorbij. De brooze kimmen breken

 

langzaam verteerd in éen verduistering. -

 

 

 

Maar grimmig wordt mijn moed, mijn oude macht.

 

Ik roep U aan: mijn haat is sterk en groot -

 

 

 

Kom genius, vind mij in een woesten nacht,

 

kom sterk gevleugeld, donker als de dood -

 

 

 

En laat ons worstlen tot het morgenlicht,

 

lende aan lende, tot een onzer zwicht.

[p. 341]

Druïden.

 

Goden waren 't die in luide nachten

 

hen voorbij 't geweld der stormen brachten

 

naar een stilte, waar nog slechts van verre

 

maanvloed lichtte en het schuim der sterren.

 

Toen zij weer ontwaakten tot hun aarde

 

wisten zij, dat hen geluk bezwaarde

 

waar zij nimmer over konden spreken

 

met een lied of een verstaanbaar teeken,

 

dat zij tot het einde hunner dagen

 

een hartstochtelijk heimwee moesten dragen,

 

eenzaam tusschen zon en maan en wolk

 

en vervreemd, geschuwd bij eigen volk.

[p. 342]

Proteus.

 

Ach, in hoeveel vluchtgestalten

 

ben ik niet mijzelf ontstegen,

 

ach, mijn leven heeft een al te

 

zeekre veiligheid verkregen. -

 

Waar mijn vorm zich voor laat doorgaan

 

- water, vlam of rozenheester -

 

nooit bereik ik een teloorgaan,

 

word ik mijn begrensdheid meester;

 

kan wel vlam, maar nimmer rook zijn

 

en mijzelf voorgoed verliezen,

 

kan wel water, nimmer wolk zijn

 

en het onbegrensde kiezen.

 

Opgejaagd en achterdochtig

 

bij een windvlaag of een schaduw,

 

vreezend als een wiekslag vluchtig

 

langs mij scheert, een snelle zwaluw,

 

kan ik mij niet meer bezinnen

 

wat gedaanten 'k heb doorvlogen

 

sinds mijn kringloop ging beginnen -

 

buk ik onder mijn vermogen.

 

En ik smeek als een genade

 

uit de hand der hemelingen

 

niets dan 't eind der ongestade

 

koortsige verwisselingen,

 

een vervliegen in het ruim

 

(waar geen angst mij meer zal dwingen)

 

rook of bloemgeur, wolk of schuim.

 

 

 

Theun de Vries.