De Gids. Jaargang 92

[p. 170]

Verzen.

Koningen waren zij geweest, maar dezen
Zijn dichters, daar hun leven láter was...
Zeg mij: uit welken slaap zijn zij verrezen
Waar hun verlangen in een lied genas,

Vanwaar in hunne woorden is gekomen
Die klank alsof zij in een droomen diep
Al dwalend tot den Oorsprong zijn gekomen
Waar ieder ding hen in een zingen riep?

De doode koningen denken in hun graven
Aan 't zwaard dat zij elkander overgaven,
Dat smaller werd hoe vaker 't werd gewet,

Totdat het brak en laatren niet meer glansde.
Maar dezen, kroonloos, weten zich bekransten
En leven voortaan naar een andre wet.

[p. 171]

Böcklins Zelfportret.

 

Veel zijn als Gij met het penseel bedreven

 

Doch wat hùn goeddunkt is U niet genoeg.

 

Want wie als Gij een Wereld in zich droeg

 

Vermag niet slechts het zichtbare te geven.

 

 

 

Zoo zien wij op uw schoonste zelfportret

 

Niet slechts den man in 't bloeiendst van zijn leven,

 

't Ernstig gelaat door blonden baard omgeven

 

En in de hand het kunstenaarspalet:

 

 

 

Maar in de schaduw naast U staat de dood

 

Met zijn viool onder de kin geheven

 

Die zachtkens spelend naar U overleent.

 

 

 

En niet als wie dien speelman liever vlood

 

Toont Ge U, maar luisterend, alsof uw leven

 

Aan die aanwezigheid zijn kracht ontleent.

[p. 172]

Reislied.

 

Wij die altijd reizend waren

 

Zien ons leven snel vergleden

 

Hoeveel dagen, hoeveel jaren

 

Trokken ons de verre steden?

 

 

 

Waren 't één of duizend nachten

 

Dat wij 't onweer wijken hoorden

 

Langs de bergen in wier schachten

 

't Laatste maanlicht ging verloren?

 

 

 

En 't gerol van onzen wagen

 

Door een dorp in slaap verzonken!

 

Halt, een smidse: 't paard beslagen

 

Naar de sterren stuiven vonken.

 

 

 

Weer vooruit den morgen tegen! -

 

Was dit niet het diepste leven

 

Al is ook op geen der wegen

 

Van ons gaan een spoor gebléven?

[p. 173]

Soldatenliedjes.

 

I.

 

'k Heb hooi in mijn ransel. Dan weegt het niet zwaar

 

En 'k hoef er 's nachts niet op te passen!

 

Ik ben voor den vijand van weinig gevaar,

 

Want 'k heb geen patroon in mijn tasschen!

 

 

 

Maar als het dan eens tot een treffen komt

 

Dan zie ik den dood als een veldheer vermomd.

 

Dan hoor ik zijn luide bevelen!

 

Och, hadden zij allen hun ransel met hooi

 

En ledig hun tasschen: de dood had het mooi

 

En kon stil viool blijven spelen.

 

 

 

II.

 

 

 

De wijn is hier wrang en zoo bitter als bier,

 

Wij kunnen vannacht hier niet poozen.

 

Kom, zoeken wij elders een beter kwartier

 

Daarginds bloeien donker de rozen!

 

 

 

Daarginder daar bloeien de rozen zoo rood:

 

Daar zijn wilde meisjes gevangen!

 

Eén kus op haar mond is 't begin van den dood. -

 

O Leven, gij lacht ons niet lange!

 

 

 

J.J. van Geuns.