De Gids. Jaargang 92

[p. 168]

Dooi.

De zachte regen kwam zoo traag
Vanuit de lauwe lucht omlaag,
Zoo zwevend stil en zonder teeken
Kwam hij ter aarde neergestreken,
Als moeide hem de blanke pracht
Die hij moest sloopen onverwacht.
De zon verbergt haar bleek gezicht
En sluiert heel de hemel dicht
Wanneer met tikkelend gepraat
Het langs de huizen leven gaat
En al de boomen, moe en oud,
Staan weenen in het stille woud.
Soms valt er van een tak met zacht
En dof geluid een gansche vracht,
Die onderweg nog even stuift,
Dan diep de vooze sneeuw in schuift.
Zoo schrijft de grond, in put na put,
Wie zich zijn last heeft afgeschud.

De breede goten neuren stil
Van 't sprookje, dat niet enden wil;
Doch vinnig sputtert bruist en raast
De nauwe waterpijp er naast.
Een merel, in een blanken tuin,
Heel dik en zwart, het kopje schuin,
Stuift driftig, met een snel gebaar,
Een looze sneeuwhoop uit elkaar
En vindt er niet, wat hij vermoedt
En huppelt verder, welgemoed.

[p. 169]

 

Een oude, afgeleefde plant,

 

Nog over uit het zomerland,

 

Die zich in zijn deemoedigheid

 

In 't witte graf had neergevleid,

 

Ligt nu zoo broos en krank en teer

 

en tragisch glanzende ter neer.

 

Alleen de onontroerde musschen

 

Scharrelen er terloops eens tusschen

 

En suizen plots, om niet vervaard,

 

In zwenkende, brutale vaart

 

Neer op het meest nabije hek

 

En hebben stof voor een gesprek.

 

 

 

Er treurt een zang om heel de stad,

 

Die eens zoo stil verdoken zat

 

Doch, nu de blanke toover breekt,

 

Weer punt na punt de lucht in steekt -.

 

 

 

Dat duurt zoo door den ganschen nacht...

 

Ge luistert stil en zonder klacht

 

Tot, 's morgens als ge 't dek opslaat,

 

Het leven ratelt door de straat.

 

 

 

Maria van Royen.