De Gids. Jaargang 92

[p. 40]

Verzen

Afscheid. Grauw in vlagen jaagt de regen.
Uit een droom teruggestort, en reeds
in een tweeden levenskring, toch steeds
de herinnering te voelen wegen;
en te weten dat dit komen moest,
snel en wreed, niet anders dan het zijnde,
maar nòg voor dit onafwendbaar einde
niet te kunnen bukken -!
Zwaar en woest
is de trein zijn weg gesneld, en gij
wordt gevoerd langs droef gekromde boomen,
over weiden en gezwollen stroomen
die wij kenden, samen. Ver. Voorbij. -
En ik draag mijn nu weer doelloos leven
verder, maar behoedzaam, want er is
als een broos tenger geheimenis
om mij uw beminde geur gebleven;
en ik weet hoe uwe zachte haren
zijn geweest, uw handen onbewogen,
de twee violieren van Uw oogen -
en mijn hart moet dit geheim bewaren:
Want de droom is heen gegaan met U,
maar dit zal mijn leven vergezellen
en zichzelve steeds opnieuw vertellen
wanneer 's nachts de regen jaagt als nu. -

[p. 41]

Nachtwandeling

 

Sterhelder waakt de nacht met glans en schaduw

 

en vreemde bloemen van het licht der maan. -

 

Een vrouw zingt voor haar kind. - Ik wandel doelloos

 

de verten tegen. Witte boomen gaan

 

sidderend en slank voorbij. Nachtelijk murmelt

 

een donker water en vergaat in woud.

 

De trage vogels van het najaar vliegen.

 

De wind spreekt in geheimen, eeuwenoud.

 

Nog geuren geel verbloeid de late hoven,

 

verwilderd half. Ik laat ze achter mij.

 

Onder vergrijsde zerken slapen dooden

 

den laatsten zwarten slaap. Ik ga voorbij,

 

en weet niet meer voor welk visioen ik vlucht,

 

van welk verlangen ik word aangedreven -

 

Het najaar ritselt en de dood begint

 

dieper te zingen door mijn doelloos leven. -

[p. 42]

Onmacht.

 

Dezen nacht breekt licht en schaduw weerloos

 

onder 't masker van de schemering.

 

Dezen nacht lig ik alleen en roerloos,

 

maar mijn bloed beangst van siddering -

 

Vlam noch wind of hunkerende ster....

 

Riep het leven gisteren voor 't laatst?

 

Alle wolken zijn gedord van ver

 

en de maan gloort dood, in niets weerkaatst.

 

Stilte en duister spannen blind tesaam

 

en mijn angsten fluistren wild Uw naam -

 

Maar een vlaag die langs de ramen waarde

 

(of een ziel voor altijd afscheid neemt)

 

laat het hart nog meer verschrikt van de aarde

 

en nog meer van de eeuwigheid vervreemd.

 

 

 

Theun de Vries.