De Gids. Jaargang 91

[p. 43]

Sonnetten.

O Noordenwind, hoe waren steeds de steden
Waarin ik woonde vol van uw geluid!
Ik reisde veel want nergens vond ik vrede
Maar altijd reisde uw ruischen mij vooruit!

En moest ik midden in den nacht ontwaken
In vreemde kamer in een vreemde stad
Dan hoorde ik naar uw gieren langs de daken
En wist dat Gij mij niet vergeten hadt!

En daarom drijft het mij des avonds laat
Naar oude en afgelegene kwartieren
Met huizen overhellend, hoog en wrak.

Daar wacht me een lage kamer onder 't dak,
Waar ik U komen hoor door alle kieren,
O Noordenwind, die mij niet meer verlaat!

[p. 44]

De Pater.

 

Het klooster der Redemptoristen lag

 

Zoo stil alsof geen menschen het bewoonden.

 

Slechts zelden dat een pater zich vertoonde

 

Die met verdwaalden blik naar buiten zag.

 

 

 

Wij waren kindren en wij zagen snel

 

Naar het gezicht, dat gauw verdween. Maar later

 

Verscheen aan ander raam een andre pater

 

En weder wachtten we even met ons spel.

 

 

 

Wij waren kindren toen. De jaren gingen.

 

Maar in het leven van de stervelingen

 

Keert alles weer in omgekeerden zin:

 

 

 

Nu laat ik zelf mij door mijn boeken boeien

 

Maar, moe van 't zoeken naar der woorden zin,

 

Sta ik aan 't raam, waar de kastanjes bloeien.

 

 

 

J.J. van Geuns.