De Gids. Jaargang 91

[p. 41]

Avond in Mei.

Zij gingen samen over 't pad,
Dat langs den dijk voert van de stad
Naar buiten. Links de vaart; aan d'andren kant,
Goudpralend in den avond klaar,
Het eindelooze weideland.

Het was een miserabel paar,
Want hij was zot en zij was raar.

Hij droeg een ouden kepi op
Zijn vreemden, al te grooten kop.
Dë oogen staarden zonder licht
Wezenloos in zijn rood gezicht.
Zijn das en boordje waren zoek.
Van 't jasje leek geen draad meer heel....
Maar nieuw, beneê den goren broek,
Kwam de onvermoede glorie uit
Van schoenen, onwaarschijnlijk geel....

Zij leek in veel zijn tegendeel.
Want was hij zwaar en grof gebouwd -
Zij was zoo mager als een hout.
Over haar kaken spande strak
Een fletse, vlekkerige huid;
Haar blouse, blauw met bruine ruit
Viel om haar schouders als een zak,
Dekte de holte, waar haar borst

[p. 42]

 

Zou moeten wezen, en verging

 

Frommelig onder 'n rok, die hìng

 

En niet nòg lager hangen dorst.

 

Haar schoenen waren ongelijk,

 

Vormloos, enorm en grijs van slijk....

 

 

 

Maar één ding hadden zij gemeen,

 

Zij beiden op den zonnigen dijk:

 

Zij waren even raar en zot

 

En even poover en alleen.

 

Zoo smeedde 't mededoogend lot

 

Deze verdwaasden aan elkaar.

 

 

 

Een straaltje vocht uit zijn sigaar

 

Droop uit een mondhoek naar beneên.

 

Een hand boog om haar middel heen

 

En pluktë aan haar boezelaar.

 

Zij lachte breed en toonde toen

 

Haar bovenlip, geheel gekloofd,

 

En tanden, brokkelig en groen.

 

Daar neeg zijn roode vreemde hoofd

 

En hijgend gaf hij haar een zoen,

 

En daarna smakkend nog eens weer.

 

En eensklaps gillend, en in draf,

 

Liepen zij dol de helling af

 

En gingen in een diepen kuil

 

Beneê den berm volkomen schuil.

 

Achter het hooggepluimde gras

 

Bleef het dan stil - maar somtijds klonk

 

Haar lach nog, die als hikken was....

 

 

 

De zon stond in een lage zonk

 

Tusschen de wolken, en zijn gloed

 

Straalde de wereld schoon en rijk;

 

En donkerpurper, rood als bloed,

 

Gloeide de zuring langs den dijk.

 

 

 

P. Otten.