De Gids. Jaargang 91

[p. 371]

Het verzonken eiland.

Het lag voorheen - een paradijs -
afzijds en ver van 't vasteland,
verloren onder heem'len hoog,
besloten tusschen 't witte strand,
een bloeiend eiland, dat het hart
zich koos tot èèn'ge toeverlaat,
een tuin waar veilig en vertrouwd
het kleine leven gaat.

En het verhaal zegt, dat eenmaal
een ziel die zwierf van kust naar kust,
een mensch ten doode toe vermoeid
daar vond een hem genegen rust,
hoe deze droom van stilte en licht,
de vreugde aan dier en vreemd gewas
hem langzaam en niet meer verwacht
tot leven weer genas.

Somtijds als achter 't water-vlak
de lage zon zijn reis besloot,
gebeurde 't dat een oude droom
verraderlijk zijn rust besloop -
hij sloot de oogen - maar des nachts
aanhoorde hij den eeuwgen keer
der golven, 't waaien van den wind
en was niet eenzaam meer.

[p. 372]

 

Met elken morgen als zich 't licht

 

verdiepte tot een gloeiend rood,

 

duwde hij van het hellend strand

 

zijn opgetrokken, kleine boot

 

en koos het water, maar eènmaal

 

des avonds keerend van zijn tocht

 

voorbij den versten horizon,

 

vond hij niet wat hij zocht.

 

 

 

Alleen wat drijvend hout en ook

 

een jammerlijk-verdronken dier,

 

zwermende vogels, over 't graf

 

hun krijschen en hun heesch getier.

 

Hij werd weerom - zoo zegt 't verhaal -

 

een ziel die zwierf van kust naar kust,

 

een mensch ten doode toe vermoeid,

 

vervreemd van vrede en rust.

 

 

 

Maar welke vloed - en dan waarom? -

 

verzwolg dit zoo beminde land,

 

verloren onder heem'len hoog,

 

besloten tusschen 't witte strand,

 

een bloeiend eiland waar het hart

 

moeizaam genas van d'ouden waan,

 

een tuin waar veilig en vertrouwd

 

het leven is gegaan?

 

 

 

Jan R.Th. Campert.