De Gids. Jaargang 91

[p. 181]

Verzen.

Onder het duister van de poort
Brandde de toorts zijn rossen walm -
Schaduwen, door dit spel bekoord,
Stuwden rondom, in laatst getalm.

Leunend aan speer en somber schild
Waakte de wachter 't laatste uur:
Rossige weerschijn lichtte wild
Over 't metaal van zijn armuur.

Als kindren voor een boozen hond
Drongen wij dichter nog bijeen,
Dezelfde wanhoop om den mond:
Wij waren vrouwen en alleen - -

De wachter, op ons schuchter woord,
Zag spottende Naomi aan,
En grijpend Orpa's gordelkoord
Deed hij haar mantel openslaan -

Maar op zijn arm kwam Moeders hand:
‘Hij die ons wacht, is ook uw Heer!’
En als vorstinnen van zijn land
Bracht hij den groet ons met de speer.

[p. 182]

Ruth.

 

‘Uit vochte diepten uwer oogen

 

Klom van uw liefde op de zon,

 

Toen hij zich eerstmaal had bewogen

 

En 't eigen lijf in u begon.

 

 

 

Uw handen zochten koesteringen

 

Voor wat uw lichaam nog besloot,

 

En uw geluk, als wiegezingen,

 

Omzong de wieg van uwen schoot.

 

 

 

En gij waart leven van zijn leven,

 

Eer mij nog deze wereld droeg,

 

Die eens met kloppend hart zou geven

 

Wat hij alleen aan mij maar vroeg -

 

 

 

Nu rest mij enkel nog op aarde,

 

Waar zijn gelaat en lijf verging,

 

De peul, die eenmaal hem bewaarde:

 

Zijn moeder, vol herinnering.

 

 

 

Ach Moeder - troost is mij te geven

 

Aan u en uw onzeker lot:

 

Uw land is mijn land, waar 'k zal leven,

 

De God, dien gij dient, is mijn God!’

 

 

 

W.A.P. Smit.