De Gids. Jaargang 91

[p. 50]

Verzen.

De nachtwind sprak met de boomen
beneden, onder het raam.
Zij is uit haar bed gekomen
en ging voor het venster staan.

Zij keek en huiverde even
en luisterde ademloos.
De wolken schenen te zweven,
maar hun beeld was bewegeloos.

Hoorde 't gesprek niet, dat al te
snel en fluisterend werd gevoerd.
Toen heeft een zwarte gestalte
haar een oogenblik aangeroerd

en sprak: Kom met mij, ik voer u
voorbij de wereld en ver
voorbij uw laatste verlangen
en verder, van ster tot ster;

ik fluit, en de zwarte scharen
zijn ruischende aan mijn zij;
zij zullen u veilig bewaren,
kom met mij - kom met mij -

[p. 51]

 

Zij keek en huiverde even

 

en luisterde ademloos.

 

De bladeren, na het beven,

 

werden bewegeloos.

 

 

 

Langzaam sloot zij de ramen

 

en deed de gordijnen dicht

 

en ging op den tast door de kamer,

 

ontstak het suizende licht.

 

 

 

En zij zat op tot den morgen.

 

Toen vielen haar oogen dicht.

[p. 52]

Over de Heide.

 

Over de bruine heide gaat een kudde schapen

 

en de hond en de herder, langzaam over de heide;

 

langs de verlaten bouwvelden en voorbij de

 

schaarsche en schamele hutten van het gehucht.

 

 

 

En de laatste geluiden gaan allengs verloren

 

in de wijdte der velden achter het armlijk koren,

 

waarin de avondwind zich te rusten legt.

 

 

 

Langzaam over de heide gaat een kudde schapen

 

en de hond en de herder, over de donkere heide.

 

 

 

G.A. van Klinkenberg.