De Gids. Jaargang 91

[p. 344]

Gedichten.

Ik weet, ik was toen als een kind reeds daar
Waar die rivier van blank-blauw water stroomde,
De biezen raakte met zijn golfslag die in spleet
En bochten speelde waar ik langs liep, af en aan
Gleden de schepen langs de vruchtbre rand,
Af en aan vormde mijn ziel zijn simple sproken,
De groene glans en 't blank gesprankel vulden 't hart,
Maar ook dreigd' in de strooming donkre wijsheid
Waar ik mee streed omdat die kille vloed
De blijheid van mijn kleine vizioenen schaadde.

Wat ik toen droomde is zoo lang vergaan,
Het heeft zijn waarde vaak om niet verloren,
Nu ben ik vreemd aan dat ik innigst weet,
Nu rust het kind in stroom van blanke droomen
En vindt het antwoord van zijn teederheid
En drijft zoo koel, zonder angstvalligheid
Door 'n stoet van eeuwig jonge bloei- en winterdagen.

[p. 345]

De Toren.

 

Hoe minde' ik in 't nabij, hoe streefd' ik ver te zijn,

 

Toen 'k meermaals zat gebogen over 'n wild vizioen

 

In 'n plaatboek: toren' in zee en eenzaamheid

 

En om mij ging dan 't zachte heil verloren

 

Dat in de kamer was en ook de weemoed van

 

Het kleine leven week. Het was geducht en schoon

 

Dat golvenlied te hooren en bij 't licht te zijn

 

Dat in die toren brandde. En alleen te zijn,

 

Wie zou daar komen bij die wit-omschuimde woning?

 

Een poppetje keek over balustrad' in zee,

 

Rond hoofdj' en rompje, juist te zien, 't was schoon

 

Dat poppetje te zijn op hooge toren

[p. 346]

De Storm.

 

Het maakt zoo stil de storm te voelen komen,

 

De wolken kondigen de wil van de natuur

 

En de wind roept niet, maar spreekt verborgen,

 

 

 

Nu is de storm in de menschmassa gelegen

 

En de natuur wil de ontevredenheid,

 

Overal is het gemompel en het fluitend-hooge

 

 

 

Alarm dat saamroept, de wolken donkeren,

 

Het antwoord is weifelend, het geluid is breed,

 

De menschen hurken tezaam om saam te durven,

 

 

 

De wolken schuiven zich dichter, 't is nauw op aarde,

 

Geen hemel doch lichtflitsen verlichten ons,

 

De grauwe uren zijn zonder helder geloof,

 

 

 

Dan alleen dat eene dat storm aanvaardt

 

Van de hartstochtlijke moeder die doet rijpen

 

De bloeivelden der vreugd en in leed-voren

 

 

 

Zaaide 't verzet dat tot een laaiend koren

 

Aanwies; meer dan bewustheid van klein

 

Begrijpen is van haar wil 't omhuld bedoelen.

 

 

 

Nine van der Schaaf.