De Gids. Jaargang 91

[p. 343]

Doornen.

Wat niet tot ranken stengel uit kon groeien
Of tot een blad, dat jublend openbreekt,
Dat werd tot doorn, die zijn verdordheid wreekt
Door gretig 't bloed van andren te doen vloeien.

Wat bij een mensch niet schoon kon openbloeien
En niet met zorg gevoed werd en gekweekt,
Dat werd door kommer en door wreedlijk snoeien
Een scherpe doorn, die giftig schramt en steekt.

Mijn hart bedenk, wanneer een mensch u wondde
En 't lauwe bloed in roode dropplen leekt,

Dat deze doorn wiens scherpte u heeft geschonden
Zijn eigen onmacht en mismaaktheid wreekt
En dat hij, aan zijn bitter lot gebonden,
Tezelfder tijd u om verlossing smeekt.

Elisabeth Reitsma.