De Gids. Jaargang 91

[p. 146]

Gedichten.

Een lang beleg heeft allen afgemat,
De dood bewaakte ook het smalste pad.
Alleen een zanger waagt zich ongedeerd
Ver uit de poorten der verdoemde stad.

God liet ons zorgeloos op aarde achter.
Geen engel hield hij over ons tot wachter.
Van dit verwijderd en onvruchtbaar oord
Werd eindelijk de dood hebzuchtig pachter.

[p. 147]

Het Hart.

 

Eenmaal ontbloeide in het blinkend Eden

 

Een wild, edel gewas, het vurig hart,

 

En zóó snel is zijn fonkeling voortgeschreden,

 

Gods verste sterren heeft het uitgetart.

 

 

 

Daarna, door een blind duister overvallen

 

Zonk het terug, neerslachtig uitgedord.

 

Vreemd ritselt het wanneer een van ons allen

 

Het zich herinnert en waanzinnig wordt.

 

 

 

Anthonie Donker.