De Gids. Jaargang 90

[p. 339]

Verzen.

Zijn leven werd zichzelf langzamerhand
Vreemd als een schaduw, die den boom ontweek.
Daag'lijks verbleef hij langer aan den rand
Der stilten, waar de laatste stem bezweek.

Sinds hij zijn donker lichaam had verlaten
Was het hem onbekend in welke eeuw
Hij werd geboren. Onbevreesd doorwaadde
Hij tijdeloos een onafzienb're sneeuw.

En eenmaal schreed hij langs een duister water
En bukkende herkende hij zich niet;
Een zon ontbood hem tot zich. Weinig later
Vernam hij voor het eerst der eng'len lied.

[p. 340]

De Engel.

 

De wind legde zich neer. Daarna ontstond

 

Verweg een donker aangolvende klaagzang.

 

En in dit lied gehuld verscheen aan mij

 

Een engel met Gods eigen schoon gelaat,

 

Maar zwaar gemanteld in dien duist'ren zang.

 

Zijn voorhoofd straalde hel als in den aanvang,

 

Doch in zijn oogen ging een zon ten onder.

 

En toen hij over mij gebogen stond,

 

Zag ik den steilen, neergezonken vleugel,

 

Geschonden en ontredderd zeil des hemels.

 

 

 

Ik weet niet wanneer hij weer van mij week,

 

Doch sinds aan mij deze verdoolde engel

 

Verscheen, kon ik de teed're bloemen hooren,

 

Wanneer zij bloeiend zongen van den dood

 

En ik verstond den roofdierlijken schreeuw.

 

 

 

En ik herkende Gods heldere oogen

 

Duister en weenend in een woesten tuin.

Anthonie Donker.