De Gids. Jaargang 90

[p. 115]

Gedichten.

Langzaam nu schuif ik de gordijnen dicht:
elk ding keert in tot zijn beslotenheid;
wij wachtten nog, als tot een iets bereid,
dat nu niet kwam, ach, nimmer komt wellicht.

De lampschijn spant zich om mijn moe gezicht;
wat woorden komen aarzelend gerijd
op het papier; koel telt de klok den tijd:
de stilte start in strakker evenwicht.

Waartoe nog dit gebaren en gerucht?
Wij zijn zoo arm: zie, alles viel ons af,
tot ook de eigen praal van het welkend lijf.

Een klankenspel werd mij tot tijdverdrijf.
U zie ik gaan in ongewissen draf,
hier heen en ginds, of waar ge uzelf ontvlucht.

[p. 116]

II.

 

Genaderd tot u in den diepsten nacht;

 

gij ligt er stil en kruiselings uw handen

 

over uw lijf, gewijde offerande,

 

ten zoen voor duizend zonden opgebracht

 

 

 

en niet aanvaard: wij zijn te zeer veracht,

 

vergeten nu, en binnen deze wanden

 

beklemd; jaren gaan eender na elkander;

 

buiten is alles vreemd: een nieuw geslacht.

 

 

 

Gij lijkt wel ver en van hier uitgebroken

 

en werd een bloem, nu het menschzijn u begaf,

 

wiegelend op den wind verwufte droomen.

 

 

 

Een dood verlangen huivert van mij af:

 

ik moet weer heen... Uw oogen zijn ontloken

 

en glanzen naar mij op: zijt gij gekomen?

[p. 117]

III.

 

Deze heeft nu den donkeren dood geboet,

 

zoo smartelijk van God en mensch verstooten; -

 

zijn wijde oogen hebben wij gesloten

 

in stillen eerbied, en een laatsten groet

 

 

 

sprak onder ons de oudste en wij scheidden

 

zwijgend van een. Een winterdag rondom

 

van uitgesponnen klaarheid, waar hij stom

 

en afgewend een milder nacht verbeidde.

[p. 118]

IV.

 

De roos, die gij in scherts gegeven had,

 

is mijn onzekere hand ontgleden

 

en in de straten van de stad

 

verloren en vertreden.

 

 

 

De liefde, die gij mij gegeven had,

 

is mijn onzeker hart ontgleden

 

en in den doolhof van de stad

 

verloren en vertreden.

 

 

 

Een toeval, dat nog eens ons samen bracht,

 

één oogenblik - toen zijn wij teruggegleden,

 

ver van elkander in de stad,

 

verloren en vertreden.

1922-1925.

A. Scylp.