|
| |
| |
| |
De bui
'n Dubb'le ieprij, bibb'rend uit
Meeuwe-gekrijt en kieft-gefluit
Koud-briesend, achtr 'n troeble vloot
Van wolken 't Noord; met vlaag, ruk, stoot,
Hier, ginds, 'n luchtwak blauw en bloot, -
Dan, luw, zon over d'eenden - dicht
Hard snaatren, plots, als dure plicht,
Glooiing van goud, 'n strale-roe...
En schurkend, kraag-op, 't oog half toe,
In vaag getuur naar wei en koe,
De lange klinkerweg was kaal; -
De huivrig' iepen schriel en schraal; -
En even blonk de polder blij,
Waar 't zwartbont graasde, rij aan rij; -
Toen woei weer vaal de poovre wei,
| |
| |
Zó leek 'm, als dit weiland was,
Zuinig onthaal op herfstig gras,
Zijn levensdis; z'n brood, àl korst,
Was brandrig - voedd' alleen z'n dorst...
Hij, kiem weleer voor held en vorst,
't Gekrijt, gefluit dreef vóór, waar ver
Geel lover danste her en der...
Van woest geschamper... dor en dood,
Hupp'lend in 't graf, de eendesloot...
En kneep z'n stok met forse stoot
Hij sjokt', en vond zich dwaas bij 't stug
Bij 't zeer-van-voet en stijf-van-rug
Dor lover geeft zich aan de wind;
Dor leven heeft de dood tot vrind;
Is 't vuur verlaaid, gedwee zal 't blind
En hij dan niet?... Maar guur gesnuif,
Reet, door 'n grijze hemelhuif
Verstriemd' in regen kreet en schreeuw,
Verwiste kim en kieft ern meeuw;
Werd vinnige hagel, snibbige sneeuw, -
| |
| |
Gemept de neus, de wangen fel
De rauwgeflapte oren schel
De kleumend-blauwgeknookte hand
Aan d'overkorlde hoederand;
Waar, als van smeltend, ziedend zand
De lege sloot zich pukk'lend kromp,
Hij, aan 'n murwe wilgestomp
En wreef de jas zich grauw en groen,
En schopte klonters van z'n schoen,
En voeld' of 't al 'm wou verdoen
Vond ie zich groot, waar zwerk en land
Waar spits geklauwte t'allen kant
Vond ie zich klein als in 'n klucht, -
Of 'n narrekaproen vol rinkelgerucht
'n Hoos van confetti in dwarlende vlucht
En groot weer, - als in 't grouwlike West,
Met bloed, en door haters omjuild en omprest,
Aan z'n harsige paal, in 't vuur dat 'm vreet,
'n Roodhuid spuwt, hoonlachend, en breed
Zwelt de pijlengrijpende borst, - tot kreet
| |
| |
En klein, als weleer, in 't bitt're Noord-Oost,
Van rivieren im Mei, - om z'n wegspoelend kroost,
Krees 't korhoen, en hoog boven 't eindloos geklots
Stuwden klaatrende ganzen d'r falanks van trots
Wolkwaarts, - 'n mammoet, waar boomtronk en schots
'n Mammoet, verlaten in 't wijdzwalpend veld
Met z'n brokk'lend ivoor dat ie 't bonkend geweld
En z'n stumprige slurf loeid' in hulploze klacht
Aan de bloedkillend' ijslansen, diep door z'n vacht,
Aan d'omnijpende vriestang van nevel en nacht,
Waar et lillende water in leegte kromp,
Leek 'm, verdaasd aan z'n wilgestomp,
Poldersloot aan tot 'n vloed, en de wei
Was 'n zee, en droeg schepen voorbij:
Tjalk, logger, schoener, galjoen en galei, -
Maar 'n heel enkel zeil en was blinkend en blank.
Was 't meeste; en kielen, fijnlijnig en rank,
Stapelden, samen, ontredderd en doods,
En andere zonken, rechtstandig en groots,
Of seinden, seinden vergeefs, - door geen loods
| |
| |
Toen brandde 'm de jammer van 't al schrijnend heet
Toen perste 'm van 's werelds ontorsbare leed
Sissende schroeide z'n huidloze ziel.
Hij knakte, kraakte, 'n tor onder 'n wiel.
Maar de hagel verkletterde. Weifelend viel
En ruigwit doemd' opnieuw de wei
Waar 't zwartbont graasde, rij aan rij, -
'n Enkle flauwe staarteslag.
Als onverstoorbre koeie-lach, -
En pal naar 't Noord, doodkalm, de achtersteven.
En weer zon-blinken, schimmig-luw
Kieft-fluiten, 't hard eend-snaatren, 't ruw
Hij wuifde stil aan 't vee z'n groet;
Hij kneep z'n stok, schudde z'n hoed,
En ging 't geklonter schrap van voet
|
|
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd