De Gids. Jaargang 89

[p. 182]

Verzen.

De Overtocht.

Stormwolken schuiven naar een geheim.
Bruisend stroomt het leven naar den dood,

Barstend,

Stroomt groot teloor, en al wat vast en
Stellig nog is stroomt mede groot
Teloor naar stroomloos opgeheven zijn.

Waar was het jagend licht grensloozer uitgestort
Dan nu? wanneer feller dan hier? Boomen nijgen mij toe

Waar ik

Schrijd langs hen, overgaand in een vervaarlijk
Uitwijken naar doodvreemd en bloed-
eigen gebied: vloerlooze hal, van stolpig huiflicht fort.

Hier rust het middenpunt van wat ik was,
Maar ondoorzichtig als een nevelsluier,

Vochtig

Te ademen; en niet te hooren noch te
Zien. Ik weet dat in die ronde ruimte
Eind en begin voorgoed tezamen valt.

Wij zijn maar enkelen die tot hier geraken; -
Zelfs van ons zelf is veel achtergebleven.

Ontgrensd

Vlieten wij restloos samen tot een kern
Van weerkeer. Heel die achterwereld brekend
Worden wij alles wat wij altijd waren.

[p. 183]

Romantische Strofe.

Die maagdlijk kwamen hebben zoo goed verdreven
We uit hartgebied als haar die vrouw reeds waren
Voor zij ons kenden. Parelmoeren bedding
Werpt wankle zon uit en de gele dreven
Rijp avondkoren vangen langzamer en
Onzekerder den tred... Beklijven deed er
Alleen een enkle die nooit is gekomen
Anders dan in van tranen zware droomen.

Victor E. van Vriesland.