De Gids. Jaargang 89

[p. 177]

Verzen.

I
Moeder.

‘Laat mij’, bad zij en ik liet
bei haar handen los,
‘Laat mij’, bad zij wederom,
'k liet haar ziele los,
‘Laat mij’, voor den derden keer,
'k liet haar harte los, o Heer...
Zalig steeg zij hemelwaart
vrij en los van al op aard,
maar ik bleef, verblind als geen,
weenende alleen....

Febr. '25.

[p. 178]

II

De velen die U kennen
kennen U niet als ik,
die mijlenver verheven
U wist bij d'eersten blik,
die mijlenver verheven
U boven allen wist
en sinds den eersten dag U
onhoudbaar heeft gemist....

[p. 179]

III
Liefde.

Gij liet U binden opdat ik
eenmaal ontbonden zij,
Gij woudt geheel verlaten zijn
in nood, o Jesu, Gij,
als hier maar geen verlatenheid
ooit wezen zou voor mij...
Gij liet U binden, opdat ik
den dood ontbonden zij...

[p. 180]

IV

Verlaten, verlaten,
verlaten, o kind,
moet ieder op aarde
wat meest hij bemint...
Wat meest hij bemint
en wat adem hem zij.
Verlaten, verlaten...
o God, sta ons bij...

[p. 181]

V

Ik zag Uw ziel en hoorbaar werd
oneindigheid al in de vert'
als 't ruischen van de zee...
De sterren en de wondre wind
die nergens eindigt noch begint
vulden mijn hart ermee.

De sterren die Uw oogen zijn,
duizelverdiept, en 't wind-refrein
waarin Uw stemme neurt,
ze hebben uit den leegen tijd
in zangdoorruischte eeuwigheid
mijn hunkrend hart gebeurd.

Ik zag Uw ziel en hoorbaar werd
oneindigheid al in de vert'
als 't ruischen van de zee...
De sterren en de wondre wind
die nergens eindigt noch begint
vulden mijn hart ermee...

Agatha Seger.