De Gids. Jaargang 89

[p. 51]

Sonnetten.

Leander.

Een stormvlaag had de sterren uitgebluscht,
En onheilspellend wies een zwarte nacht.
De golven zwollen en hun duistre pracht
Brak lichtend aan de uitgedoofde kust.

De minnaar werd het doodsgevaar bewust,
En in de leegte woei zijn veege klacht:
Hero, Hero! De zee sloeg onverwacht
Open en sloot zich en werd dan gerust.

- Een bleeke zon rees aan het eenzaam strand,
Toen onbeweeglijk in het flikkrend zand
Voorover, en met donker slierend wier

Zijn hoofd en slanke schouderen bedekt,
Hij in den grooten dood lag uitgestrekt,
Een in zijn laatsten sprong getroffen dier.

[p. 52]

Petrus.

Hij naderde schoorvoetend aan het vuur,
Waar de soldaten met een schor misbaar
Zijn Heer beschimpten en vernam 't onguur
Geding en wankelde en voorzag gevaar.

‘De heiland had ook dezen knecht in huur’,
Krijschte een vrouw, doch hij bedreigde haar
En vloekte doodsbleek en verkocht zich duur.
‘Ik zag hem nooit, nooit zag ik hem voorwaar’.

Maar aan zijn slapen duizelde het bloed;
Want bij het roode schijnsel van het vuur
Zag hij den Meester, en zijn stommen groet

En zijn gebukte schaduw aan den muur.
En toen hij vluchtte, het duister tegemoet
Kraaide de haan reeds in het bleeke uur.

Anthonie Donker.