De Gids. Jaargang 89

[p. 321]

Gedichten.

De Dag.

De dag is niet het pad,
Dat, waar 't den voet bespat,
Loopt tusschen eendere uren,
Als langs de blinde muren
Van een verlaten stad.

Ik prijs hem als den droom
Van een gewijden stroom,
Gëeerd in melodieën,
Bloemen, gebogen knieën
En zuilen aan zijn zoom;

Den droom van een Jordaan,
Dien wij doorwaden gaan -
De koelte van de leering,
Het water der bekeering,
Roert kruin en voorhoofd aan -

Waaruit wij rein en naakt,
En machtig aangeraakt,
's Avonds aan de oever stijgen,
Verloren in ons zwijgen,
En tot den slaap ontwaakt.

[p. 322]

Zwijgen.

Ik wéet toch, dat de brakke stroomen,
Waarin de bitterheid van 't leed is opgenomen,
Niet rústen zullen in hun woelen,
Voor ze een begróende kust bespoelen,
En kalm een bodemlooze helderheid
De sterren weidt.
Ook is mij door het eigen bloed gebleken,
Dat wie zijn wond
Verstond
Van een ontloken roos zou spreken.
Maar wáarom dan dit ongeduld,
Die wanhoop, dat voor 't onvervuld
En woordenloos verdriet
Mijn zacht geplooide mond
Den klank niet vond
Van het verlossend lied?
En waarom voel ik niet,
Dat àls mijn pijn
Dan stil moet zijn,
Reeds aanstonds bij het morgenkrieken,
't Verstommen zelf, mijn zwíjgen,
Op rasch gerepte wieken,
Verjongd en schoon,
Leeuwrik-gelijk omhoog zal stijgen,
Om in de onhoorbre toon
Van meer dan zingen
De heemlen aan het hart te dringen?

[p. 323]

Zonnestralen.

Ach, gaarden, akkerland en weiden,
Gij voor een milder kus bereiden,
Hoe lekt de felle Augustusgloed
De vochten van Uw wekkend bloed.
En geeft den hemel U te lijden.

Dit is de tijd van 't vorstlijk koren;
Wat toevertrouwd werd aan de voren,
De wolk van uitgeworpen zaad,
De zomer heeft tot nieuwen staat
Het in de buigende aar herboren.

Dit is de maand, dat druiveranken
De zon met de eerste zoetheid danken,
Terwijl hun tros, naar 't licht gebeurd,
Zich langzaam tot het purper kleurt,
Dat eenmaal in het glas zal spranken.

Ik zeg U, mijn gekwelde dagen,
Laát krankheid aan het lichaam knagen, -
Onder de stralen van de pijn
Wordt ook een oogst van brood en wijn
Door uw gekloofden grond gedragen.

[p. 324]

Na Dorheid.

Het gaf zoo'n smart,
Dat alles aan mij hard
En wintersch was geworden,
En dat wat afwoei en verdorde
Niet wederkwam
Aan een verjongden stam.
Maar, o, de wegen van het leed,
Als plotseling zijn droge gronden,
Naar de einder tintelend verbreed,
In groene gaarden monden,
En kleurig zijn bekleed.
Want ben ook ik niet blindlings opgenomen,
Als een die loopend droomt en bidt,
In deze schemering van lenteboomen,
Waar ik verbijsterd nederzit
Onder een boog van wit?

Mijn zon, mijn warme wind,
Die door de sluiers komt gevaren,
Wat deedt ge met mijn zware jaren?
Werd ik een kind,
Of ben ik waarlijk heilig oud,
En uit de volheid van mijn vrede ontloken,
Als dit verwrongen hout,
Dat in een bloei is uitgebroken,
En kuisch de breuken van den tijd
Bedekt met vruchtbaarheid?

[p. 325]

De bittere Vreugd.

O bittre vreugd, waar nooit mijn wezen
Los van zal worden en genezen,
Mijn bloesemboom, wiens witte kelken
Het streng ontzegd is te verwelken;

Mijn lamp, die als de zon moet schijnen
Op al mijn moeiten, angst, en pijnen,
En die ik 's nachts zelfs moet bewaken,
Dat niet haar olie op zal raken;

Mijn zengend vuur, dat zonder klagen
In 't holle van de hand gedragen,
Ik hoog moet heffen en - ach dwaze -
Nog met mijn adem aan ga blazen;

Mijn zomerbries en rozenslinger,
Mijn kleurge vogel op den vinger,
Glas tot den rand toe volgeschonken,
Dat toch gevuld blijft, leeg gedronken.

Vreugde laat éenmaal slechts me ontvluchten
Den gloed van Uw diep blauwe luchten,
Om, voor den stormwind neergezegen,
Te zitten aan den zoom der wegen,

En het betraand gezicht voorover
Gebogen naar het dorrend loover,
De vruchten van de smart te rapen,
En naast mijn oogst zacht in te slapen,

O bittre vreugd, waar nooit mijn wezen
Los van zal worden en genezen,
Mijn bloesemboom, wiens witte kelken
Het streng ontzegd is te verwelken.

Aart van der Leeuw.