De Gids. Jaargang 89

[p. 160]

Ophelia.

Van de verweerde, ingevallen poort gekomen,
gaat zij weer door de hooge beukenlaan
tot bij den lagen muur aan 't eind der boomen
zooals zij in haar leven was gegaan.

Een eeuwig herfsten waait door heure haren,
een klagen, dat zij zonder einde weet
en om haar hoofd warr'len de gele blâren
en aan de doornen havent zij haar kleed.

O, het is duizend jaar wellicht geleden,
dat zij hier ging, een stil, eenzelvig kind -

Hoor, in de schemering van hare schreden
volgt haar het donker zingen van den wind.

G.A. van Klinkenberg.