De Gids. Jaargang 89

[p. 96]

Verzen.

Magdalena.

I.

Zij slaapt bij kramers en soldaten,
verstooten en tersluiks begeerd,
en weet zich voor een paar ducaten
in aller eeuwigheid onteerd.

Haar lijf ligt aan den avond open:
een vijver-spiegeling der maan...
hoe vloeken zij hun wufte koopen
als ze verzadigd van haar gaan!

Zij slaapt bij kramers en soldaten:
een roos van ruw ontblaârd genot,
met elk ontwaken meer verlaten
en dreigender bespot.

[p. 97]

II.

Mijn dartel hart kromp aan den vloer,
ontbond gij zelf mijn zwaavlen haren?
Hoe zou uw zegen mij bewaren,
een in den dood gevloekte hoer?

Was het tusschen mijn grage handen
uw eigen stille bleeke voet?
of enkel 't merkmaal dezer schande,
die mij voor dwazen buigen doet?

Gij liet mij als een kwezel achter
onder den steenworp van hun spot,
en toch... mijn leed werd eindloos zachter,
nu ik u begaan weet met mijn lot.

[p. 98]

III.

De horzels nemen van uw wonden
den laatsten teug onschuldig bloed,
en die uw dood in vrees omstonden,
dobblen al schertsend om uw goed.

De schreeuw van aasvogel en gier
steelt van uw lippen 't stervens-zwijgen,
zóó, uitgeschud door mensch en dier,
zijt gij, o Troost, mij eindlijk eigen.

De nacht valt, een leprozen-kap,
over de wreedheid van uw lijden
en ziet - één hand reikt aan ons beiden
den harden bedelnap!

[p. 99]

IV.

In den oksel neergeworpen
van de meest verdorven stad,
is zij zorgeloos gestorven,
toen zij âl verloren had:
tusschen kannen en gebroken
kroezen achteloos verzaakte.

Over hoofd en dorre knoken
legde geen het dooden-laken.

Zwanen drijven, haar ter zijde,
naar het kleine eiland, waar de
duiven hare komst verbeiden
en de hagen, zwaar van rozen...

[p. 100]

Terugkeer.

Waar het leven klein is en verborgen
achter een bedeesd gordijn
heeft zij zich ontsteld geborgen
en zich in den bangen kerker
andrer zorgen neergezet.

Willoos op haar moe-gewerkte handen
rust de schaduw van het licht
en de pijn van een verlangen
graaft zich bloot in haar gezicht.

Waar het leven klein is en verborgen
achter een bedeesd gordijn
heeft zij zich voorgoed geborgen
tusschen muur en lampenschijn.

[p. 101]

Herinnering.

Hij was verlegen en het liefst alleen
gebleven met droom en spel. En heen-
gevlucht uit hun luidruchtig leven,
maar telkens werd hij teruggedreven
en moest zich smadelijker geven...

Tot hij onder den dans der voorjaarsregen
den glimlach van het water zag bewegen
en naar die vreugde loom is afgestegen.

[p. 102]

Erfhuis.

In de beslotenheid der oude wanden
hangt zorgeloos uw eenzaam beeld,
boven den vastberaden greep der handen:
een glimlach, beuzel en verveeld.

Uw blik, die eens een vorst ontmande,
is in het bleeke licht vergeeld,
het keurs, dat sluw uw leest omspande,
beurtlings door vocht en zon bespeeld.

Zij laten u in deze schande:
een veil, versleten vrouwebeeld...
En verder grijpen hunne handen
naar wat hun baatzucht reeds verdeelt.

H. van Elro.