De Gids. Jaargang 88

[p. 198]

Verzen.

Wijde heldere sagen
werden de verre dagen
over ons, toen en daar -
o, mijn verlórene, waar
liepen wij samen?
welke namen
hadden wij toch in dat land?

Tot de leege rand
van de wereld ben ik gekomen;
mij werd ontnomen
al wat niet naar u zweemt;
ik heb mij vervreemd,
zingend, willens en wetens,
tot een verrukt vergetens
toe, van wat menschen bindt -
Nu gaan het licht en de wind
door mijn oogen die staren
vlagend over de snaren
van mijn hart, en ik laat hen begaan -
zijn zij uit dat ver bestaan
niet al wat mij overbleef?
zij leven gelijk ik leef
glinstrend en eenzaam en ledig -
alleen: zij beiden zijn vredig
hoe blinkend en wild zij ook doen,
want zij behielden elkaar.

[p. 199]

 

O, wist ik de namen nog maar

 

van eenmaal en ergens, van toen

 

ik hier nog niet was geboren -

 

ik zou roepen, en hooren

 

zoudt gij waar gij ook zijt

 

in het leven, en wereld en tijd

 

achter uw naderen zouden

 

in een windstilte van gouden

 

licht nog omhooggehouden

 

glinstren, en dan door het licht

 

heen - als een helder gericht

 

over eeuwen van donker -

 

breken uiteen met geflonker

 

en klinken van brijzlen ter neer

 

wijd en zijd.

 

En dan was er niets meer

 

van het leven overgebleven

 

dan dat eerste land van het leven,

 

en over een veld, zij aan zij,

 

van een vergáne wereld: wij

 

eenzame, lachende overlevenden,

 

in een natijd ontzwevende

 

langs een water, tesamen...

 

 

 

maar ik vergat onze namen.

Oct. 1922.

[p. 200]

Herinnering aan een vriend.

 

De wijde kamer waarin ik alleen ben

 

is goud en eenzaam van het westerlicht

 

geworden, en ik zie het vergezicht;

 

het lijkt wel of ik zelve lang al heen ben.

 

 

 

Ik weet haast niet meer hoe ik leefde; ik kijk wel

 

naar buiten, maar zoozeer van zelve glijdt

 

mijn wezen uit een heldre eenzelvigheid

 

het licht in, dat ik weg ben, en het lijkt wel

 

 

 

of - nu de tijd zoo wijd is en zoo open -

 

ergens die dag aan zee nog bleef bestaan

 

en wij daar altijd nog tesamen gaan,

 

naakt, lachend van het in de golven loopen.

Maart 1924.

A. Roland Holst.