De Gids. Jaargang 88

[p. 65]

Sonnetten.

Ik voel uw wezen enkel door uw geest,
o stille vrouw van velerhande waarden!...
Gij zijt een droom die wandelt over de aarde
met aller sterren rythmen om uw leest.
Uw oog is diepte, die in diepten leest
of deze u niet 't mysterie openbaarden
van de eigen levensdiepten die gij vreest
om 't groote lijden dat ze aan liefde paarden.
Want alle stijging aan uw schoon gemoed
naar 't rijk der loutre ziel was één groot strijden,
uit aardes ouden lust, om hechter goed:
en 'k voel u siddren, groote ziels-bevrijde,
nu gij uw wezen heenbuigt tot mijn lijden
om iets in u als de echo van mijn bloed!

[p. 66]

II.

 

In de eenzaamheid kreunt angstig mijn verlangen

 

als groote wind in taakling langs de reê...

 

Heel in uw doem, strijd ik, van koorts bevangen,

 

met eene almachtge en donkre liefde om vreê.

 

 

 

Maar o mijn lief, mijn arm kind, o mijn ree,

 

die, wetend niet, mijn dag maakt troostloos bange,

 

al mocht ik thans van u niet 't heul verlangen

 

dat alle liefde steeds besteedde aan 't wee,

 

 

 

'k ga niet op zoek, hoe God-en-mensch-verlaten,

 

naar wat toevalgen troost langs grauwe straten, -

 

maar denken wil 'k aan uw doorlucht gelaat,

 

 

 

als op die dagen waar 'k u nooit nog streelde

 

en toch mijn ziel bloeide in volstrekte weelde

 

als was de drang reeds door den droom verzaad.

[p. 67]

III.

 

Kom mee in 't woud. - Wat deert ons wind of regen?

 

- Weemoedig, maar als immer goed en groot,

 

komt de natuur ook tháns getrouw ons tegen.

 

Breed ligt haar wezen in haar zwijgen bloot:

 

de stilt der boomen die al eeuwen zwegen

 

beheerscht in hooge kalmte onze' armen nood

 

en zij, die roerloos torsen vloek of zegen,

 

leeren ons wachtend zwijgen vóor den dood.

 

 

 

Ontfermend ook, over hun ruig gevaarte,

 

breekt ergens steeds door 't ruim wat verre klaarte...

 

- Kom, 't heilig woud is mild: het zwijgt, maar wijdt:

 

zijn heul kan 't hart voor 's levens wee verduren

 

en wijze liefde in 't innigst der nature

 

is de eenige troost waarbij de ziel niet lijdt...

 

 

 

Urbain van de Voorde.