De Gids. Jaargang 88

[p. 314]

Gedichten.

Schemer droeg zijn stil verwezen,
vroeg gelaat de kamer binnen,
toen zij uit het witte linnen
ademloos is opgerezen.

Ban van een vermoed beminnen
spon zijn aarzelende vreezen,
en 't geheim verbond aan dezen
droom al het ontzet bezinnen.

Eenzaam draagt de leege sponde
deernis om de vreemde schuld
van een niet gekende zonde,

tot de milde morgen duldt,
dat het hart zijn eigen wonde
doelloos schreyend heeft gevuld.

[p. 315]

Cariljon.

 

Zacht en vanzelf uit de vermoeide nacht

 

schuchter ontloken aan een verre toren,

 

prevelt een lied van die niet toebehooren

 

de zware aarde en een traag geslacht.

 

 

 

Nu zingt als uit een diaphaan brevier,

 

het cariljon zijn onverstane vreugden:

 

van kleine klanken, die zichzelf verheugden,

 

jubelt een ijl en torenhoog klavier.

 

 

 

Tot - wankel aan een onvoleind akkoord,

 

dit sprankelend fontein is ingezonken;

 

en van een kinderlijken weemoed dronken,

 

zet ik mijn stil-bevonden omgang voort.

 

 

 

Henrik Scholte.