De Gids. Jaargang 88

[p. 198]

Drie verzen.

Hij schertst en schenkt den loomen wijn,
maar bij het allerkleinst geruchten
heft zij het hoofd en wil wel vluchten
en in zijn armen veilig zijn.

Dan wordt zij ademloos geroofd
en als een heilige gedragen,
maar zij blijft schuw terneêrgeslagen
tot alle luchters zijn gedoofd.

Nu nacht haar gansch heeft overtogen
is haar beschroomde blik ontwaakt,
zij geeft zich arg'loos aan zijn oogen
en lacht en weet zich schoon en naakt.

[p. 199]

Park.

 

Zij zaten in den avond dicht aaneen

 

onder den huif van duisternis en regen,

 

als waren zij alléén

 

op deze kleine äarde neergezegen.

 

 

 

Het carillon vergat zijn klank,

 

geen weet of zij elkander kusten:

 

der lijven blinde schemer rustte

 

aan 't kruishout van de smalle bank.

 

 

 

Maar van den hemel valt een zwarte wind

 

over den broozen schreeuw der monden

 

donkerend; de klokken slaan ontzind:

 

zij drinken uit elkanders wonden....

[p. 200]

Avond.

 

Zij weert het licht met matte handen

 

en weeft zich in den schemer in,

 

het rinkelen van zilvren banden

 

is haren dans een blind begin:

 

de voeten heffen zich en strekken

 

hun blanken spits in nacht en stilt',

 

tot haar gebaren droomen wekken

 

waarvan het tenger lichaam rilt;

 

een nevel schijnt ontzet te wijken

 

van haar verhelderd aangezicht

 

en als een vlinder neer te strijken,

 

doelloos, op het begeerig licht.......

 

Zij staat gansch naakt en gansch verlaten,

 

aan elk verlangen openbaar;

 

maar als zij neerziet in de loome straten,

 

hult zij zich schreiend in heur haar.

 

 

 

H. van Elro.