De Gids. Jaargang 88

[p. 73]

Tjiteureup.

De lage oever week, in milde bocht
Omvamend, wijd, de kalme binnenzee,
Waarin een trage boot een ligplaats zocht
Begeerend, voor den nacht, een stille ree.

Een lichte branding zoomd' het land;
De broze golven braken en vergleden,
Zij spoelden schelpen ruischend op het strand
En voerden vele lispelend weer mede.

De luchte visscherschepen dreven
Bijeengeankerd voor 't gehucht
En zwierden, wiegelend opgeheven,
Hun mast'n en wimpels door de lucht.

De vloed kwam tot den boschrand stijgen;
De heesters dompelden het grage blad
In 't vocht, en hieven bij het ebben hunne twijgen,
Waaraan de dropp'len vonkten, uit het nat.

In bleeke trilling stond het hemelblauw...
De wouden waren roerloos in verbeiden.
Een laatste visscher waadde van zijn prauw
Naar 't strand, waar hooge palmen lommer spreidden.

[p. 74]

 

Toen brak de sidd'ring van den dag. - De zonne zonk;

 

Een koele wind stiet leven in het loover

 

En in het blanke schuim der golven blonk

 

De late avondzon met gouden toover.

 

 

 

Het al ontwaakt' voor korten stond;

 

Er was geschal van kleuren en geruchten,

 

Het zinkend zonlicht tintt' de groene kusten blond,

 

Blondlichtend onder grauwe luchten.

 

Snel wiekten reigers naar den drooggeloopen grond

 

En schreden speurend in het rond

 

Tot z' even later voor het duister vluchtten.

 

 

 

Toen werd het nacht en wonderstil..... Daarbuiten,

 

In 't grillig spel van 't want der wiegelende schuiten,

 

Bewoog zich zacht een enkel licht; een donkerrosse gloed

 

Van vuren, smeulend bij de sluimerende hutten,

 

Bleef zweven in het bosch, dat 't schamel dorp beschutte.

 

 

 

H.C. Hartevelt.