De Gids. Jaargang 87

[p. 218]

Drie broeders.

De wind en het grauwe weer gaan over mijn hart,
en ergens over een dak waar ik heb bemind;
de winter wordt koud en de struiken zijn al zwart;
over een plek waar mijn graf zal zijn gaat de wind.

Ik zou vuur maken als zij hier weer bij mij kwam
als eens in dat oud verhaal van haar en van mij;
maar nu sta ik, stil en denkende, bij het raam:
de winter wordt koud; de jaren gingen voorbij.

[p. 219]

De Zwerver.

 

Wat is gebleven

 

van dit oud leven,

 

dat leeg en vlagend is,

 

dan soms - in een mist

 

tusschen zee en land -

 

over een strand

 

gaande verlaten

 

luid alleen praten

 

uit een gevoel

 

wild, zonder doel:

 

grootspraak verheven

 

over een leven

 

dat ik nooit kende

 

tot een beminde

 

die ik nergens vond,

 

en soms op den grond

 

hurkend, gevallen,

 

tot haar en allen

 

die ik niet vinden kan

 

een mompelen; en dan

 

- later - beluister ik

 

der menschen geluk

 

aan de ramen van hun woningen...

 

 

 

maar gedroomde koningen

 

roepen mij her en der

 

door de wereld verder.

[p. 220]

De Eenzelvige.

 

Laat in een middag van het najaar en gebogen

 

zit hij; dan schrikt hij op en blijft hij staren in

 

een hel kristal tusschen de ramen en zijn oogen,

 

tot hij zichzelf benaderd voelt, en aangezien,

 

 

 

en een geheime tijding - nergens ondervangen

 

in 't alom eeuwenoud beleg van wind en weer -

 

doorkomt tot in dat huis van heimwee en verlangen:

 

een geest, die prevelende met hem samenzweert

 

 

 

tegen de woorden van de wereld, en het duister

 

maakt in de kamer, en dán, suizende, een hand

 

uitsteekt, en hem aanraakt, en spreekt, dat hij weer luistere

 

naar de taal die hij zélf sprak, eens, in een ander land

 

 

 

A. Roland Holst.