De Gids. Jaargang 87

[p. 36]

Gedichten.

Vergrauwende winterdood

Bewaart de kleuren,

Die lieflijk in lente-rood

De weeke aard scheuren.

Zwart-welvende wolkenlucht,

Stilte-ontstegen,

Zal breken in klaar gerucht

Van blanken regen.

Uit smart en verlangen groeit

In hartedonker,

Wat goud aan de heem'len bloeit

Met mild geflonker.

In zonde van hoogmoed kiemt

Het rein opstreven,

Dat eigen begeerte striemt,

En buigt voor 't leven.

Verlatenheids heimwee voert

Langs leege paden

Tot waar menschen, vreemd ontroerd,

Elkaêrs leed raden.

[p. 37]

 

Door dalen van eenzaamheid

 

Gaan stil de stroomen,

 

Die zee aan hun uitgang beidt

 

Tot zingend droomen.

 

 

 

Waar lang ziel om deernis riep,

 

Wanhoop-verloren,

 

Werd ver in haar grond'loos diep

 

Een god geboren.

[p. 38]

Heengaanden.

 

Wij drijven langzaam naar droom-donkre dagen

 

Van breeder schaduwen en bleeker zon.

 

Elke avond klaagt de wind in doffer vlagen...

 

De zomervreugden, die ons hart zich won,

 

Gaan zacht vervagen.

 

 

 

Met trager vingren trachten wij te omsnoeren

 

De laatste schoven, 't licht is in het West.

 

Onder ons wanklen de oude, vaste vloeren...

 

Een zoeler oogenglans is al wat rest

 

Van veel ontroeren.

 

 

 

Gedoofd ligt in den geest de lust tot strijden:

 

Uit àlle waarheid vleide een vlam ons mee...

 

Ons lokt niet langer stroom en storm der tijden,

 

Maar in de wijde golfgestilde zee

 

't Wenschloos verglijden.

 

 

 

Niets bleef ons eigen meer... Onze arme handen

 

Zijn leeg, als toen ons leven 't eerst begon,

 

Vreemd lijken al de lang-gekende landen

 

Van vrucht beroofd, wegdrupplend iedre bron

 

In blind verzanden.

 

 

 

Voór ons de blanke, bloesemlooze wegen

 

Van de eenzaamheid, die alle zielen wacht...

 

Wij, die door 't dal der wilde rozen stegen,

 

En hart aan hart den bloeiend warmen nacht

 

Zoo teêr doorzwegen.

[p. 39]

 

De zoete, doode lentenachten... Suisde er

 

Niet soms een ster omlaag in liefdezucht?

 

Een sterre-droom... Vuurvliegen, die het duister

 

Doorflitsten der fluweelen schemerlucht

 

Met schuwen luister.

 

 

 

Geen nieuwe wereld wordt ons weer geboren

 

Uit aardeschijn, hoe schoon haar opgang blonk.

 

Wij schouwen in ons zelf... en zien er gloren

 

De vonk, waaruit heel 't stralenspel ontsprong,

 

Nog onverloren.

 

 

 

Wij zijn gekomen tot de klare dagen

 

Van broozer schaduwen en zachter zon.

 

 

 

K.C. Boxman-Winkler.