De Gids. Jaargang 87

[p. 377]

Verzen.

Als wind en daglicht in den avond zacht
Geminderd zijn, dan wordt de wereld zeer
Vredig en schoon - maar in den stillen nacht
Vinden zich eindlijk aarde en hemel weer.

De sterren slaan de rustige aarde gâ.
Lichtwoorden ruizlen door het duister heen.
De waatren zeggen hemels schoonheid na
In ster na ster - en zij vergeten geen.

O moog mijn donker aarde-hart zich breiden
Als in den nacht de ademende weiden
Onder Uw hooge zilvren hemelwelven.

En dat ik, als de duistere kanalen,
Uw licht moog spiegelen of voor mijzelven,
En fluisterend, Uw zuiver woord herhalen.

[p. 378]

Liedje.

 

En ergens buiten doofde een licht.

 

Alle gerucht in huis ging wijken ...

 

Uw ademhalen kon niet reiken

 

Tot naar mijn wachtende gezicht.

 

 

 

Maar 'k hoorde teeder dit getij

 

Verruischen door het diepe duister.

 

Mijn oogen zochten uwen luister

 

Onzichtbaar en toch zoo nabij.

 

 

 

Nu leek de kleine kamer wìjd

 

Rondom het wonderlijk bekoren,

 

Den ban van uw alleen te hooren,

 

Verdonkerde aanwezigheid.

 

 

 

Maar - was ik aan het zwart gewend

 

Of werd een verre lamp ontstoken?

 

De vreemde spanning is gebroken

 

En 'k heb uw lieflijkheid herkend;

 

 

 

Want eensklaps zag ik door den nacht,

 

Rakelings naar mij neergebogen,

 

De wijde ovalen van uw oogen

 

En uwer haren sombre pracht...

[p. 379]

Herfstmorgen aan de Zuiderzee.

 

Wazig achter 't uiterst gras

 

Van den zeedijk, dauw-bepereld,

 

Zie 'k de morgenstille wereld

 

Als door een beslagen glas.

 

 

 

Op den anders drukken stroom

 

Glijden nu geen witte zeilen

 

Door den herfstelijken ijlen,

 

Zilveren en rozen doom.

 

 

 

Maar één vogel, blanke stern,

 

Wiekt met puntige, gespreide

 

Vleuglen door het vage wijde

 

Als een vaste sneeuwen kern

 

 

 

Door het vormenleeg verschiet -

 

Zwenkt in gracelijke bogen

 

Langs mijn droom-verwonderde oogen

 

Roept en wendt zich om en vliedt ...

 

 

 

Daarmee sterft het laatst gerucht

 

En het uiterste gebeuren.

 

Zijn deez perlemoeren meren

 

Effen wateren of lucht?

 

 

 

Niets lijkt ver meer of nabij ...

 

Zonder vroeger, zonder later

 

Hebben tijd en lucht en water

 

Nimmermeer een overzij ...

[p. 380]

Sonnet.

 

Wel zijn wij menschen al, in onze nauwe steden,

 

Waar wij tezamen hokken, zwaklijk, buur aan buur,

 

Ver van het sterk geluk, dat wij eenmaal beleden:

 

Het rechte leven der ontembare natuur.

 

 

 

Maar enkel in de omhelzing rest het fel verleden,

 

Machtig en onvernietigbaar - in 't donkre vuur

 

Der liefdedaad vlamt op, wat wij verschromplen deden;

 

De wild⁀loude vreugd keert voor een korten duur.

 

 

 

Daarin is de eenzaamheid der wouden en moerassen,

 

De herfstwind en de reuk van rosse roofdiervachten,

 

De schreeuw van de arend, die in wolke' onzichtbaar is,

 

 

 

De gistende onweerhoudbre groeikracht der gewassen.

 

En, na den blinden angst der starrenlooze nachten,

 

Der voglen schel geluk om zons herrijzenis ...

 

 

 

P. Otten.