De Gids. Jaargang 87

[p. 42]

Het bezoek.

Ik moet vertellen van den gast,
Die, zwerver langs verweerde wegen,
Door schemering van storm en regen
Mij dezen avond heeft verrast.

Ik had mijn liefste gast verwacht
Want op mijn tafel gloeiden rozen,
Met langbezonnen zorg gekozen
En vóór de open plaats gebracht

Zoo talmde ik bij mijn disch alleen
Eer mij haar dank'bre oogen lachten -
Toen hoorde ik van den niet-verwachte
Den voetstap op het klinkersteen.

Zijn zeek're hand sloeg d'ijzeren klink;
De deur schrok op in de scharnieren
En in mijn huis door alle kieren
Zoog vochtigkille huivering.

Ik stond, mijn lichten tred gestaakt.
Mijn hand betastte enk'le dingen
En hielp een vage vrees bedwingen
Voor onheil, half-vermoed, dat naakt.

[p. 43]

 

Zijn stap kwam door de gang, en luid

 

Zijn ruige stem vroeg kort en zeker -

 

Mijn hand stortte in den leegen beker

 

Een dronk voor de begroeting uit.

 

 

 

De deur joeg open: zijn gelaat

 

In 't licht van mijn ontruste lampen

 

Was strak en bleek. Vol klamme dampen

 

Van ruwe reis was zijn gewaad.

 

 

 

Zijn stem bedwong mijn reeden groet:

 

‘Waar langgewende vreugden schromen

 

Aan 't heur bereide feest te komen,

 

En toch mijn komst niet wordt vermoed,

 

 

 

Daar schijnt mijn plicht een wreede daad,

 

Te lang geheven waan te scheuren

 

Voor wie, achter zijn wank'le deuren

 

Leeft in zijn slecht bewaakt verraad’.

 

 

 

Toen zonk hij aan mijn haard en zweeg.

 

'k Stond met den barren zin der woorden

 

Boven het liefste wat mij 'hoorde,

 

Tot scherven vallend, hoog en leeg.

 

 

 

Toch streed ik voor mijn veeg geluk

 

Met fel gevloek en schamp're kreten,

 

Gebeden dan, en trots-vergeten

 

Gemompel, woord'loos en bedrukt.

 

 

 

Ik zag de dingen om mij heen

 

Of die mij uit hun midden banden

 

Verworpen in de droeve schande

 

Van ruwe woorden en geween.

[p. 44]

 

Boven het blank gerei, vervoerd,

 

Rechtten mijn rozen in heur vazen

 

Als kinderen in bang verbazen

 

Door huiselijken twist ontroerd.

 

 

 

Mijn lampen suisden hoog, verward;

 

De wind liep hoorbaar om de ruiten,

 

Zooals een menigte die buiten

 

Te zaam schoolt voor een huis van smart.

 

 

 

De loome vlammen in mijn haard

 

Zich rekten in de holle vlagen

 

Als wie wil vluchten, maar in 't jagen

 

Zich voelt gegrepen en bezwaard.

 

 

 

De scheem'ren vrede van den wand,

 

't Vertrouwd geheim der kamerhoeken -

 

't Lag bloot gebroken onder 't zoeken

 

En grijpen van der vlammen hand. -

 

 

 

Zoo slopen d'uren als een stoet

 

Van wie uit zware nêerlaag restten -

 

Ik zag en dacht, en wist ten leste

 

Toen ik mijn hoofd boog tot zijn groet:

 

 

 

Nooit had ik 't eind van eenig feest

 

Met minder moeden lach genoten

 

Dan die mijn lippen neep gesloten

 

Toen zwijgend hij ten afscheid rees...

 

 

 

De haardasch plofte een dof geluid;

 

Mijn lampen slonken neer en walmden;

 

De wind was stil - een morgen talmde

 

Aan 't kille glas ... een roos viel uit ...

 

 

 

Chr.A.J. van der Linden.