De Gids. Jaargang 87

[p. 376]

Van een lachend kind.

Het lachen van een kind dat nog niet praten kan
en van een mensch, die niet meer spreken kan, de snik:
van al de tusschen 't een en ander oogenblik
dreunende menigten en van de bontgekleurde
beelden, die men aanbidt en schendt, wat komt er, dan
een wiegekind, dat lacht alsof er niets gebeurde?

In deze wereld is dit alles tegelijk
en nooit vervuld; maar ergens in mijzelven wordt
eens Londen, gelijk Babylon, uiteengestort;
dan kom ik strompelend over de puinen later
naar waar ik een kind zie in een klein eeuwig rijk
van ademend gras en van een boom en levend water.

[p. 377]

II.

 

Zoolang ik maar met hem speelde

 

was mijn heimwee wel vervuld

 

in zijn wiegekleine weelde,

 

want hij lachte mij vrij van schuld

 

vlakbij uit het eeuwige leven

 

gelijk ook het water lacht:

 

eerder dan de wereld, even

 

klinkklaar en vanzelve en zacht:

 

enkel gelijk water zijnde.

 

 

 

Hoor, het lachen van het kind

 

voor de wereld, en na haar einde -

 

 

 

van een kleine blinkende wind

 

vertelt het, die eens uitgezonden

 

zal worden over trots en pijn,

 

totdat Babylon en Londen

 

vergeven en vergeten zijn.

 

 

 

A. Roland Holst.