De Gids. Jaargang 86

[p. 204]

Lucas van Leidens afscheid.

‘Twee daghen eer hij starf, was hij lustigh om noch eens de Hemelsche locht, oft den Hemel, des Heeren werck te sien, waerom zijn dienst-maegt hem buyten heeft gebracht voor de leste reys....’ van Mander.

Breng mij, vóórdat ik straks moet scheiden,

Nog eenmaal buiten in het licht;

En laat de zonnestralen glijden

Langs mijn vermagerd aangezicht.

Ik wil niet heengaan van deez aarde

In schaduwe van somberheid, -

Mocht ik niet wandlen in een gaarde,

Waar 't zuivre licht de zinnen vleit?

Ik had ze lief, de vruchtbre dreven,

Van zachte wasemen omvloeid,

En waar de sprankling van het leven

Door 't wuivende gebladert stoeit.

Verscheidenheid van groene spruiten

Verkwikten mijn bekneld gemoed;

Waar ik de vooglen hoorde fluiten,

Werd mij de hijgende adem zoet.

[p. 205]

 

Ik zie de blanke stroomen vlieten,

 

In gracy-rijke kronkeling,

 

Naar lieflijk schuivende verschieten,

 

In 't beeld van mijn herinnering.

 

 

 

Geen kus van weeke vrouwelippen

 

Bereidde mij zoo zoeten brand,

 

Als 't spelen van de gulden tippen

 

Over het glinsterende land.

 

 

 

Ik zag zoo geern de wolken zwieren

 

Door 't blauw van 's Heeren hemelruim,

 

Wanneer hun kuiven 't landschap cieren

 

Met kruivingen van zilverschuim.

 

 

 

En in de grazig groene velden,

 

Door luister van safraan gedrenkt,

 

Laat zich de zegen Godes gelden,

 

Die 't Paradijs ons wederschenkt.

 

 

 

Breng mij, vóórdat ik straks moet scheiden,

 

Nog eenmaal buiten in het licht;

 

Ik wil mij tot den dood bereiden

 

Met de oogen naar Zijn zon gericht.

 

 

 

Jan Veth.