De Gids. Jaargang 86

[p. 206]

Aan d' ondergang.

O eens beminde tijd
van bloeiend licht en weelge vlagen
en verten, wijd
uitwijkend voor het rijzig dagen...

O dat ik nu niet meer
u om dien rijkdom mag beminnen;
en weer - en weer
keert dit verdonkerd hart naar binnen

en in zich is het oud
en eenzaam en het tochtend einde
maakt het er koud
en leeg om 'n stem die daar eens kwijnde...

O eens beminde tijd,
voor mij, en ik voor u, verloren
nu doodsbereid
de duistre tochten 't hart bekoren...

[p. 207]

II.

 

Het zij... het zij...: dit glinsterend gezicht

 

van zon en wereld 'hoort ons niet;

 

wij zijn van deze schoone grens gezwicht

 

naar leege donkert' en dood verschiet.

 

 

 

O aarde... gij, ik en die droom van u

 

achter uw duister en uw dag:

 

die prachten en die stem herken ik nu,

 

die oogen, en verstilde lach,...

 

 

 

vreemd, ver en voor ons en voorbij de grens

 

en heimelijkheid van den dood;

 

en achter ons en even ver die mensch,

 

dat komen, die vervulde schoot.

 

 

 

En tusschen dat licht en dien avond wij

 

en over ons het waaiend eind,

 

het duisteren, die kreet, en elk voorbij

 

een eenzaam zingen dat verdwijnt...

[p. 208]

III.

 

Om welke droom beminnen wij den ijle dood,

 

aan welke stem zijn wij verloren

 

dan die wij in den lagen duister hooren,

 

dan die wij dierven in het donkrend rood? -

 

 

 

Over de grenzen en voorbij het einde, o

 

het laatste welke' en eerste bloeien,

 

die opstand en vandaar het trage vloeien

 

nieuwer bewegingen, ternauwernoo...

 

 

 

Om dezen droom beminnen wij de lichte dood

 

dat, aan een schooner aard' herboren,

 

wij nog het driftig ruischen zullen hooren

 

van 'n ster die ijlings, vlammende verschoot.

 

 

 

Dan stilte - en die stem die in den avond riep

 

van dichtbij in de witte morgen;

 

in licht en wind veilig voor ons verborgen

 

nog eens die stem die toen al voor ons liep...

1922.

Johan Huijts.