De Gids. Jaargang 86

[p. 378]

Verzen.

Haar riep het koele licht al vroeg naar buiten,
zij maakte in het huis maar klein gerucht
van stamelwoordjes, lachjes en een zucht
van zaligheden die ze niet kon uiten.

Het licht scheen bij haar in achter de ruiten,
het glanzend raam, het veiliger gehucht
van haren oogopslag, waarin de lucht
gespiegeld lag in droomver opensluiten.

Daarom is zij gegaan: zij kon niet blijven
binnen de veiligheden van ons hart;
uit levens weifeling is zij ontward,
wel wetende van statiger verblijven,
een stil vertoef voor hen die zonder smart
en achteloos voorbij dit leven drijven...

1920.

[p. 379]

Ook wij...

 

Ook wij besterven de geheime dronk

 

van liefde, ongekend en lang genoten

 

aan onzer oogen fulpen-donkre spronk

 

vóór wij aan zijnen bronaer zijn gestooten...

 

 

 

- Wij waren vreemd in dit onstuimig land

 

en vreemder dan zijn nachten ons de dagen

 

door vuur en hartstocht, schampren wil bemand;

 

de machtigen van hand; die veilig schragen.

 

 

 

Van zeekren oorsprong naar een zeker eind

 

zijn dezen eens dien verren tocht begonnen

 

waar horizont na horizont verschijnt,

 

in wisslend landschap steéds wordt uitgesponnen.

 

 

 

Zijn wij geboren in ditzelfde licht

 

en waren ook om ons die klare stemmen

 

of lagen wij nog lang, de oogen dicht

 

gegrepen in een generzijdsch beklemmen?

 

 

 

't Getijde wisselt tusschen dag en nacht

 

en tusschen dood en leven: maar wíj kennen

 

het einde niet dat naar zijn aanvang smacht

 

gebroken in een schuldeloos bekennen.

[p. 380]

 

Om ons is nimmer nacht geworde' en dag,

 

wij wisten niet en zullen nimmer weten;

 

wat wij belede' in heimelijk gedrag

 

hebben w' uit ongekend bezit gekweten...

 

 

 

Wij wisten niet de liefde die er was

 

in wat wij wonders aan elkander zagen,

 

wij weten niet hoe dikwijls nog het gras

 

zal kreuken waar wij verdroomd samenlagen...

1922.

[p. 381]

Eens....

 

Eens, als de stem zal zwijgen

 

zal dit alleen nog zijn:

 

een stervend tot elkander neigen

 

van schijn tot schijn.

 

 

 

In één adem herboren

 

gevloten in één zucht:

 

o die het aardsche heil verloren

 

aan grooter vlucht...

 

 

 

Hier zal men na ons spreken

 

van u en mij; het licht

 

waarin onz' oogen eindlijk breken

 

is hen voorbij...

1922.

Johan Huijts.