De Gids. Jaargang 86

[p. 375]

Keerende schepen.

(Aan H. Smeding).

Toen de kille wind... de morgenwind
nog grauw woei langs de landen,
in het uur dat men ijl nog sterren vindt
en de kustlantarens branden...
maar eenzaam en zonder schijnsel meer
en verbleekter en rood in de breede sfeer van de zon die stond te breken,
heb ik ze traag zien binnenvaren,
één na één langs de lange reê,
breed en zwaar en zwart voor de bleeke
rustige, rustige zee -

Verlaten de kade, - en de puntige slag
van het grijs water klotst' aan m'n voeten,
weg vluchtte een meeuw uit het land die den dag
die de zon op de zee zou begroeten.
's Was nacht niet en nòg was de morgen zòo kil
dat ik rilde... er was niets dan de steenen◡en de trillende uitwas van schriele grassen
èn de prachtige sleep van die binnenvoeren
groot en grauw en wijs en stil,
de schèpen◡uit de schemer der wijde plassen
tusschen de haastende kil.

[p. 376]

 

Wederkeerden! de morgen komt op!

 

aan de kaden al flauwen de lichten.

 

Drijft ge terug als uw sein aan den top

 

van uw masten verbleekt en zal zwichten

 

voor het levende ôpnende nieuwe geluk

 

van den nadrenden dag, die de schemering stukbreekt en volvloeit van luister?

 

Zwijgenden waart ge door t'wijkende water!

 

Zeker van wil in de willooze rust.

 

Zwijgende daden in t'weiflen van duister

 

en licht aan de kust.

 

 

 

Wat is verleden◡in den halfdonkren nacht

 

tusschen de grauwheid van water?

 

Diep uit het duister een roering die lachte

 

een blinkende vangst? en weer later

 

stilte aan uw dek en wat koelte in uw zeil,

 

en weer plotsling als vallen van zilver, het steil

 

gekantel van twistende visschen?

 

Wat is verleden? Dit maakt uw voorbijgaan

 

eenzamer nog en geheimer voor mij,

 

die heb gedwaald op dit verre-ongewisse

 

èven als gij - -

 

 

 

O bij 't herinneren, hoe zie ik ze weer

 

gaan door den wazigen morgen,

 

zwenken aan d'opene monding der pier

 

en tusschen de wallen geborgen,

 

breeder gerompt dan in d'opene zee,

 

naderen... naderen... zacht en gedwee

 

onder slap waaienden wimpel,

 

hoog met de vorschende borsten op t'kabblen

 

en waar de lading lag dieper begraven,

 

(achter loom wendende roeren gerimpel)

 

varen ten haven. -

[p. 377]

 

Zie ik dien roerloozen stuurman weer staan

 

stom, aan het einde der steven,

 

even zich keerend en groetend bij t'gaan

 

verder ... waar achter hem bleven

 

deiningen water die plasten◡aan de krib,

 

lange vergolvingen, troebel van slib,

 

dansende, glooiende;

 

zie ik zijn zwarte gestalte verdwijnen,

 

laag voor het stijgende dek van zijn schuit,

 

klein voor zijn zeilen◡op de koelte verplooiende,

 

zonder geluid -

 

 

 

Voor de komst van het licht, in den morgenkilt',

 

in de grauwheid van zee en landen,

 

als de eerste wind langs de weide trilt

 

waar de karpaarden aan de randen

 

der watren staan droomen, den kop geleend,

 

o zwerf door het dorp en den wijden meent

 

nog voor de lucht zal breken;

 

en staar aan de kade naar t'binnenvaren

 

der schepen uit langs de lange reê,

 

breed en zwaar en zwart voor de bleeke

 

rustige, rustige zee.

Huizen, Mei 1922.

Martien Beversluis.