De Gids. Jaargang 86

[p. 54]

Wende.

Wat niemand weet,
hoe zouden wij dan weten
aan wie wij zijn gekweten
voor lief en leed?

O onze hoop
is op de beetre tijden,
als tusschen komst en scheiden
gaat klaarder loop.

Maar glansloos licht
legert op alle wegen,
een zwaar gordijn van regen
houdt d'einders dicht.

- Gisteren zong
een lied in hemels hoogen
die staat nu aard-gebogen
aan wegen-sprong.

Wat niemand weet,
hoe zouden wij dan weten
- ach waarom dit vergeten
dat niemand weet?

[p. 55]

 

Die van elk uur

 

meer dan het uur bezaten

 

omdat zij blind vergaten

 

der eeuwen duur;

 

 

 

Die op den keer

 

van al-vervlogen dagen

 

d'oneindigheid afzagen

 

en weer - en weer:

 

 

 

O waarom dit

 

dat wij elkaer verdwaasden

 

opdat wij nu verbaasden

 

om 't leefloos wit.

 

 

 

Wel glanst de droom

 

nog om de oude leden

 

en dezelfde gebeden

 

zeggen wij vroom.

 

 

 

Maar o - denk niet

 

dit zal nooit anders wezen,

 

wij moeten vreezen - vreezen;

 

om een verdriet

 

 

 

het raadsel dat

 

voor niemand wordt ontsloten

 

voordat zij zijn verstooten

 

van zijnen schat...

 

 

 

1921

[p. 56]

II

 

't Geluk keert in den dag

 

dat hurkte in der nachten

 

verlatenheid en lag

 

gestrekt in doodlijke gedachten.

 

 

 

't Geluk keert in het licht,

 

- den morgen mijner oogen:

 

de nachtschauw is gezwicht,

 

versombering en angst en logen.

 

 

 

Een minnaar van den nacht

 

ben ik geweest - in 't staren

 

dat geene uitkomst wacht

 

dan in het duisterend vervaren.

 

 

 

Het schoon der dagen dierf

 

ik en de wijde uren, -

 

toen ik den nacht omzwierf -

 

die tot 't oneindig einde duren.

 

 

 

Nu schooner dag dan nacht

 

en schooner daad dan droomen,

 

de nieuwe aanbreek vlagt

 

oovral, langs aardes alle zoomen.

 

 

 

't Geluk is ingekeerd

 

in mijn gefloerste denken:

 

die mij lang heeft verheerd,

 

verslagenheid, gaat eindlijk zwenken...

 

 

 

1921

 

Johan Huijts.