De Gids. Jaargang 86

[p. 50]

Gedichten.

Vaak tuurt hij door de bres, die overnacht
de vijand in zijn muur sloeg; het beleg
lijkt hem dan vreemd en ijdel en hij lacht
peinzend, en als zijn volk hem weer komt dwingen
tot stug verweer, kijkt hij nog ééns, en ziet
dien uchtend buiten en dien open weg
en nergens muren meer in het verschiet,
en hoort met heimwee hoe de vijanden zingen.

[p. 51]

De Stervende.

 

‘Wie praat daarbuiten in zon en wind

 

van den ouden tuin?

 

de stem van een, die ik heb bemind,

 

kon niet lichter en lieflijker zijn.

 

 

 

En wie is de vreemde, die met haar praat?

 

o, huiverend harte mijn,

 

de stem van een, dien ik heb gehaat,

 

kon niet schooner en donkerder zijn.

 

 

 

Moest dan alles een droom, die de wind verhaalt

 

aan het licht en het lover, zijn?

 

de wind gaat liggen - de avond daalt -

 

en het zal over zijn.’

[p. 52]

De Doode.

 

De dag breekt aan; hoe is het vredig

 

en niets verwoest; het regent zacht.

 

De vijand zong de veste ledig

 

en is verdwenen in den nacht

 

met hem, die zonder taal of teeken

 

de ontruimde muren achterliet;

 

en spoorlooze eeuwen zijn verstreken

 

van toen vannacht dit is geschied

 

tot nu wij, hier gekomen zijnde,

 

de veste vinden zonder naam,

 

en zonder strijd de strijd ten einde.

 

 

 

De stille regen aan het raam

 

wordt stiller, en klaart op; een merel

 

fluit buiten in den ouden tuin.

 

Waar is de droefheid van de wereld?

 

Een peinzender en ouder zijn

 

is al wat wij hier nog ervaren,

 

en een vermoeden, dat zijn stem

 

verdwijnend zingt achter de jaren.

 

 

 

Ons rest nog enkel dit van hem

 

terug te leggen uit onze armen

 

in de aarde, die naar liefde en recht

 

met haar zacht gras zich gaat ontfermen

 

over de muren die zijn geslecht.

[p. 53]

Bij een Water.

 

In het helder eenzaam water

 

staar ik zonde en leed voorbij;

 

zacht aan donkerder en later

 

gaan de wolken onder mij.

 

Welke droomen - geesten? - waren 't

 

die mijn strijd hebben gesticht:

 

'k zie alleen mijzelf van starend

 

aangezicht tot aangezicht.

 

Een oud blad komt neergedwereld

 

uit geritsel dat ik hoor:

 

rimpelende gaat een wereld

 

met mij onder mij te loor

 

zonder vroeger, zonder later.

 

 

 

Geheimzinnig helder blijft

 

weldra weer het eenzaam water.

 

 

 

Waar het, neergedwereld, drijft,

 

voelt mijn hart, in het bezinnen

 

van een heimwee oud en groot,

 

dat het den dood gaat beminnen

 

en het leven om den dood.

 

 

 

A. Roland Holst.