De Gids. Jaargang 85

[p. 219]

Oud verdriet.

Ach, al zoo lang hangt voor dit raam
Het neêr gordijn, en wie er gaat
Aldaaglijks naar het werk de stille straat
Kent wel dit huis en d' altijd zelfden naam -

Want mijn verdriet wordt oud
En dof en zwijgend waart
Het door mijn huis en houdt
De dingen stil en licht vervaard
Voor iets wat wel gebeuren kon,
Maar nog niet kwam, vandaag nog niet.

Een oude zieke is mijn moe verdriet,
Die zal wel nooit meer gaan in zon
En lucht en nog eens beter zijn,
En ook hoe lang al zwijgt het oud refrein
Met uwen naam dat geen vergetelheid
Maar wel wat rust een pooze gaf,
En waarin iets was uit den tijd
Vóór dat verdriet geboren werd, veraf
Een glimp van vreugd'.

Maar, o, de strijd,

De wanhoop en de wilde kracht
Toen mijn verdriet was jong! De pracht

[p. 220]

 

Der sombere dagen, sterk en fel

 

En schier ondraaglijk! En de paarse hel

 

Der nachten, en het: berusten nooit!

 

Die storm van hartstocht, fier en onverstrooid

 

Tierend om uw ombloemd godinnebeeld,

 

Dat lachte licht als werd het wuft omspeeld -

 

Ook dat werd laf en mat - -

 

 

 

Ach, oud verdriet,

 

Wel altijd zal dat dof gordijn

 

Daar hangen, en wie ouder zijn

 

En 't zien vermoeden wel - maar niet

 

Wie jong nog zijn - hoe ook in dat

 

Beloken huis de fonkelende schat

 

Van leven heeft gebrand. En niet om wat

 

Begrijpen zij, maar wel gaan kind'ren schuw

 

Niet meer die stille straat, maar 't and're pad -

 

En dat zal zijn om u.

 

 

 

C.A.J. van der Linden.