De Gids. Jaargang 85

[p. 217]

Twee sonnetten naar Christina Rossetti.

Half waren de gordijnen toe, en tegen
het venster groeide klimop aan waarin de
zon schaduwspeelde en bloemen welbeminde
bedekten 't bed waarop ik was gelegen.

En ik, toen hij zich naar mij neeg en meende
dat ik hem niet kon hooren, hoord' hem zeggen:
‘Arm kind, arm kind’: toen wendde hij zich weg en
werd het zeer stil en wist ik dat hij weende.

Hij heeft het doodenkleed niet weggevouwd
van mijn gelaat en peluw, noch ook heeft hij
met mijn hand in zijn hand bij mij gezeten.

Hij, die mij niet beminde toen ik leefde,
had nu wel meêlij, en 't is zoet te weten
dat hij nog warm is ook al ben ik koud.

[p. 218]

Rust.

 

Aarde, wees zwaar op haar zachte oogen, wees

 

een zegel op haar waakzware oogen, Aarde;

 

omsluit haar dicht, opdat gij haar bespaar te

 

hooren ons zuchten en ons lachen heesch.

 

 

 

Zij vraagt noch antwoordt meer naar onze wijs;

 

't zalig gebrek van al wat haar hier pijnde

 

geeft haar, omschaduwend als een gordijn, de

 

stilheid, die haast is als het Paradijs.

 

 

 

Nacht klaarder dan de noen is om haar henen,

 

stilte welluidender dan eenig lied;

 

tot zelfs haar hart beweegt zich langer niet:

 

 

 

Haar rust, die is zonder verloop van tijd,

 

zal haar, ten dageraad der Eeuwigheid

 

als zij ontwaakt, niet lang hebben geschenen.

 

 

 

A. Roland-Holst.