De Gids. Jaargang 85

[p. 28]

Verzen.

Troostgezegden.

Wanneer het nacht gaat worden, goeden nacht -
de dag heeft ons z'n rijke vreugd gegeven
welker herinnering dit late leven
en dezen eenzame het leed verzacht -

wij hebben ons te vaak samen gedacht,
in één gedachte bij elkaer verbleven,
dan dat wij voor dit afscheid zouden beven,
bang voor de eenzaamheid van dezen nacht....

Goe nacht: wij gaan tesaem dezelfde wegen,
al schijnen w'in dees donkerte alleen
en wordt er van ons beide nu gezwegen

al gaan we stil en voor onszelve heen,
goe nacht: wij gingen dikwijls zoo, verlegen
wijl wij geen woord te zeggen wisten, geen....

[p. 29]

II.

 

Wij hebben ons in stilte uitgesproken

 

als wij geen woord meer wisten, en het woord

 

dat wij samen het laatst hadden gebroken

 

nu aan dees zelfde stilte toebehoort

 

 

 

en heeft zich toegevouwen en geloken

 

is heur geluid in dit geluidloos oord

 

en tusschen heure bladers weggedoken

 

heur zeggen en heur zachten zin verloor 't....

 

 

 

En nu ons lijfs-nabijzijn ons ontgaat,

 

zich in dees donkerten nu af gaat keeren

 

en in de nacht heur oogen-thuis verlaat

 

 

 

- ik weet dat gij nog altijd naast me gaat

 

en tot mijns oogs verlangen weer zult keeren

 

wanneer de eerste vogel morgen slaat....

1918.

[p. 30]

Onafwendbaar.

Ziet, ziet dit wisslend spel van kome' en gaan,
dit spelen met het doen en de gedachte,
een strak verscheiden en een aarzlend wachten,
in wijd verlangen voor u open staan....

- verschuilen willen wij ons achter waan
en willen van elkander wij wegtrachten,
wij willen enkelt gaan door verre nachten
tusschen de boomen door van 'n sombre laan -

maar daar is deemstering in het verschiet
van oogen die dit van elkaer niet doogen
en komen naar elkander toegetogen
om saem te zijn in dit en elk verdriet

o ziet hoe zij zich tot elkander bogen
en hen de schaduwe des nachts verliet....

1919.

[p. 31]

Gedenken.

Over het bezige van mijne handen
is weer de nacht gevallen: na en ver
is mij de zekerheid van ééne ster
- leeg en bevreemdend zijn de lage landen

waarheen de oude weemoed mij verbande,
geen lamp bleef branden in een klein venster
van veiligheid en hoop en geen genster
glimt in 't begeven dezer duistre wanden....

Eén ster: nu ben ik naar het licht gered
van mijner droomen glinsterend vermoeden,
een glanzende rivier die is gebed
in banen van het smartelijkst verbloeden
- in vage donkerten het blinkend wed
van wateren, inzichtige en goede....

1921.

Johan Huijts.