De Gids. Jaargang 85

[p. 248]

Vertalingen naar Giacomo Leopardi.

Voor immer werd mij deze heuvel lief,
En deze hooge heg, die overal
Den verren einder aan mijn blik ontzegt.
Doch goed is droomen hier, dan gaat verbeelding
Die grens voorbij naar ruimten mateloos,
Naar stilten, die de mensch niet kent, en rust
Oneindig-groot; en vrij blijft daar het hart
Van elke vrees. En als ik dan den wind
Zoo dicht nabij hoor ruischen in het loof,
Verbind ik gindsche grondelooze stilte
Met dit geluid, en denk aan d' eeuwigheid
En aan de doode tijden en het uur
Van 't levend heden met zijn vlucht'ge stem.
Zoo zinkt mijn mijm'ring weg in diepe wat'ren,
En zoet is mij de schipbreuk in die zee.

[p. 249]

De Avond van den Feestdag.
(La Sera del Dì di Festa).

 

De nacht is mild en klaar en windestil,

 

En over huizen en in tuinen valt

 

De zachte maan, en zichtbaar maakt haar glans

 

De lijn der verre bergen. O geliefde,

 

Nu zwijgt reeds elke weg en aan de vensters

 

Wordt zeldzaam 't schijnsel van de avondlamp:

 

Gij slaapt, uw rust is lieflijk en bewaakt

 

Door stilte van het huis; geen lichte zorg

 

Deert uwen sluimer, en gij weet niet kind,

 

Hoe diepe wonde draagt dit hart door u.

 

Gij slaapt; doch ik breng eenzaam hier mijn groet

 

Aan dezen hemel, die zoo teeder schijnt,

 

En aan d' almacht'ge eeuwige natuur,

 

Die mij tot lijden schiep. Aan u, zoo sprak zij,

 

Onthoud ik zelfs de hoop, en in uw oog

 

Zal nooit een and're glans zijn dan van tranen.

 

Een groote dag was dit: nu rust gij uit

 

Van lach en dans; wellicht herdenkt uw droom,

 

Hoevelen gij behaagd hebt, en hoevelen

 

Behaagden u: niet ik, ver is die hoop,

 

Keer in uw droomen weer; mijn droefheid vraagt,

 

Wat leven mij nog wacht, en snikkend luid

 

Werp ik ter aarde mij. O gruwb're dagen

 

In een zoo groen seizoen! Wee mij, daar klinkt

 

Niet ver langs stillen weg het eenzaam lied,

 

Waarmee de werkman laat al in den nacht

 

Van zijn vermaken keert naar 't armlijk huis;

 

En luist'rend krimpt van pijn mijn hart, dat denkt,

 

Hoe alles in de wereld snelt voorbij

[p. 250]

 

En haast geen sporen laat. Zie, henen is

 

De feestdag en in bleeken dag van morgen

 

Vergaat zijn gloed; zoo zinken in den tijd

 

Menschen en daden. Waar is nu 't geluid

 

Der oude volk'ren? waar de macht'ge stem

 

Van 't groote voorgeslacht, en 't trotsche rijk,

 

Dat Rome was? hoort gij de wap'nen nog,

 

Geweld, dat over land en zeeën klonk?

 

De wereld ademt stilt' en rust alom,

 

En niemand spreekt er meer van wat eens was.

 

Zoo in mijn vroege jeugd, wanneer het feest,

 

Verwacht met groot verlangen, was voorbij,

 

Lag ik al wakend en verborg mijn smart

 

In 't kussen snikkend; en een eenzaam zingen,

 

Dat 's avonds langs de wegen wordt gehoord,

 

En langzaam, langzaam wegsterft in den nacht,

 

Drong reeds in 't hart mij met gelijke pijn.

 

 

 

H.W.J.M. Keuls.