De Gids. Jaargang 85

[p. 67]

Verzen.

Het lied, dat ik zing

Is klein van geluid,
Het is niet een ding
Dat uit diepten ontspruit,
Van donkere droefheid
Of zwijgende stroefheid.

Het is maar het liedje van eenen dag.

Het lied, dat ik zing

Is machtig, noch zwaar,
Het gaat in een kring
En het keert weer, tot waar
Het eerst werd gewonnen
Uit lichtende bronnen.

Het is maar het lied van eenen dag.

Het lied, dat ik zing

Is helder van toon.
Stil-jubelend ging
Het omhoog, en zoo schoon
Als ik nooit durfde hopen
Bloeit het nu open.

Het is maar het lied van eenen dag.

[p. 68]

 

Het lied, dat ik zing

 

Is vroolijk en vrij.

 

Zooeven ontving

 

Ik het, gretig en blij.

 

Nu laat ik het hupplen,

 

Als klinkende drupplen.

 

Het is maar het lied van dezen dag.

De zwakke wind deed tastend-zacht de ramen trillen;
De zanger van den nacht zat aan mijn bed en zong,
Mijn oogen zouden zich tot slapen sluiten willen
Wanneer geen wonderzang mijn ziel tot luisteren drong.
Ik voelde mij een weelde-huivering door-rillen
Die rust en moe-zijn met een lied tot wijken dwong.
Ik wou verstaan en alle vage vragen stillen,
De zanger van den nacht zat aan mijn bed en zong.

De zanger van den nacht stond aan mijn zij, bij dag;
Ik wou verstaan en alle vage woorden weten,
Maar wenschen-wekkend, altijd onbegrepen lag
Het lied en vroeg, en zong, in zacht gesmoorde kreten.
Ik weet niet wat zijn zoekend vraag-gefluister is,
Maar hoor altijd den Zanger van de duisternis.

Frits Tingen.