De Gids. Jaargang 85

[p. 220]

Gedichten.

Alle wegen enden

in hetzelfde dal,

of zij zich ook wenden

verder dan men weten zal.

Buigen zij zich achter

woud en bergen om

naar die weiden waar de wachter

houdt zijn horen stom:

Eens weer gaan de wegen

door het oud gebied:

wat lang werd verzwegen

wordt den wandelaar een lied.

Of zij zich ook wenden

verder dan men weten zal:

alle wegen enden

in hetzelfde dal.

[p. 221]

De twee knapen.

 

Zij gingen samen langs het eenzaam pad:

 

de sterke knaap, die speren kon doen trillen

 

midden in 't doel, - en de andere, de stille,

 

van wien men niet wist, wat men aan hem had.

 

 

 

Zij gingen tusschen rotsen naar het hol,

 

waar bij het heilig vuur, dat immer brandde,

 

een grijsaard zat, een staf in zijne handen:

 

hij was, als droomend, van de Godheid vol.

 

 

 

De knapen beefden, en zij baden stil

 

tot Hem, wiens woorden zij nu gingen hooren.

 

En 't klonk: Een van u beiden is beschoren

 

de roem der menschen door der Goden wil!

 

 

 

Wie het dan zijn zou? Dat bleef hun verhuld.

 

Maar was niet één van hen reeds nu in spelen

 

en kamp een overwinnaar over velen? -

 

En 's andren leven was nog onvervuld...

 

 

 

Maar deze had dien nacht een droom, waarin

 

de Lichtgod hem een lier in handen legde.

 

En van het door den ziener hèm voorzegde

 

was dit het schoon en wonderlijk begin.

[p. 222]

Het kind.

 

Des morgens bij het openschuiven

 

van de gordijnen zag het kind

 

de boomen vreemd-aanhoudend wuiven:

 

wat was 't?... of was 't alleen de wind?

 

 

 

Maar toen het buiten was gekomen

 

dacht het wel in een ander land

 

te wandelen en voelde een loomen

 

druk op het hoofd als van een hand.

 

 

 

Het wou wel roepen telken keere.

 

Maar vreemd: zijn stem gaf geen geluid

 

en een gedaante in witte kleeren

 

ging wenkend aan het kind vooruit.

 

 

 

En lachte 't toe en legde op 't ende

 

het stil te rusten in een beemd,

 

die 't slechts uit droom en sprookjes kende:

 

't was al zoo schoon, 't was al zoo vreemd.

 

 

 

Maar ver vandaar, waar door de ramen

 

naar binnen woei de kille wind,

 

zaten twee ouders bang te zamen -

 

en weenden om hun doode kind.

 

 

 

J.J. van Geuns.