De Gids. Jaargang 84

[p. 227]

De laatste dagen.

Het worden de laatste schoone dagen
van verre heem'l en stillen wind...
vlei mij, dood-moe van alle dragen,
nu de eeuwigheid van een herfst begint,

Dood, in uw ijle wijde gordijnen,
Dood, in de deining van uw lied,
waar alle donker en maneschijnen,
bloesems van lachen en peerlend verdriet,

zijn als het hart van één moeder... Luister,
hoe mijn verlangen zacht zingt naar u,
hoe mijn leven is één heet gefluister
naar de rustige kusten, o Dood, van u.

Want vreemd in mijn eigen leven verloren,
al liefden, alle wijsheid moe,
van alle smerten uitverkoren,
gaan op een traan mijn oogen toe.

Moet nog mijn hart, het eeuwen-moede,
barstend van gonzende grondeloosheên,
de kermende dageraên verder bloeden,
de rillende sterren verder hoeden?...
Heb ik niet reeds een afgrond van levens om mij heen?

[p. 228]

II

 

De bloem der zon aan alle verten,

 

de bloem der zon aan mijnen mond...

 

kom, die voor aller herten smerten

 

de goedheid van een glimlach vondt;

 

 

 

kom, met de rozen van alle wegen

 

en uw wijsjes, diep als oud-moederkens schoot:

 

ik lach u tegen, ik lach u tegen

 

met open armen, o goeie Dood.

 

 

 

Treed bij, nu de heemlen stil van zon en de

 

harten der menschen vol liefde en geluk zijn,

 

treed bij, 't is de tijd om mijn herte te wenden

 

en te zetten als een vogel in uw gouden schijn.

 

 

 

A.J. Mussche.