De Gids. Jaargang 84

[p. 229]

Verzen.

M'n kindje mag niet hooren

dat moeder schreit

omdat het is geboren

en naast mij leit.

Ik wist het veilig binnen

m'n waakzaam lijf,

daarbij is dit blank linnen

'n schamel verblijf.

Waarom is 't niet gebleven

in moeders schoot -

nu lacht hij tegen 't leven

en 't doet mij nood...

M'n kindje ligt te slapen

àl deze nacht,

het heeft geen angst en wapen

en ik schrei zacht...

Kerstmis 1919.

[p. 230]

Herfst.

 

Verwondring die ons wilde nederslaan

 

werd dan in stille weemoed overwonnen -

 

over dichtbije droefheid vervandaan

 

is 'n glimlach haren opgang teer begonnen...

 

 

 

waar hebben wij dit voor het eerst verstaan

 

en ons in dees gedachte ingesponnen

 

die ons met deernis langs ons zelf doet gaan

 

met peinzend' handen en nu zoo bezonnen?

 

 

 

stil nu, m'n hart: de trage bladerval

 

omzoomt met géén geluid de dood der boomen

 

die in de lente luid' ontwaken zal

 

 

 

nu stil: want stil om droefheid is 't oovral

 

- de dood wordt toegedekt met stille droomen

 

tusschen de boomen als in een laag dal.

 

 

 

 

 

1919.

 

Johan Huijts.