De Gids. Jaargang 84

[p. 335]

Bibliographie.

Engelsche lyriek, verzameld door A. Perdeck, Rott., Nijgh en v. Ditmar 1920.

Tot de prettigste herinneringen uit mijn jongensjaren behooren twee soorten van sensaties. Ten eerste, een gaaf vel Bristolof Whatman-papier vóór zich te hebben, en dan het plan uitbroeien, daarop een nieuwe teekening te maken. Wat een verlangen om aan den slag te gaan, - welk een illusie omtrent hetgeen men tot stand zou brengen! Ten tweede, met een nieuwen cursus, de nieuwe schoolboeken te monsteren. Hoeveel schoone beloften schenen zij in te houden, - wat al ongekende schatten zouden er uit te voorschijn komen! Vooral dan de boeken over literatuur. Men sneed ze gretig open en doorbladerde ze snel, in vurige verwachting. Heel een nieuwe wereld blonk er ons uit tegen. Alleen, ze zagen er, wat hun indeeling en uiterlijk betreft, meestal erg saai en schoolachtig uit. Ze schenen zelfs een beetje naar benauwende lessen te ruiken, en dat temde onze geestdrift wel eenigszins.

Aan dit laatste moest ik denken bij het kennisnemen van boven vermeld boekje. Het ziet er een boel handzamer en smakelijker uit dan onze chrestomathiën het deden, en het biedt, geheel zonder taalkundige of andere bijbedoelingen, een bondige en aantrekkelijke bloemlezing van mooie Engelsche lyriek.

Zulke bundeltjes zijn werkelijk voor de scholieren van onwaardeerbaar nut. Want ten eerste krijgt men juist mèt de strofen van goede verzen, die zoo gemakkelijk in den geest blijven hangen, vanzelf eigenaardige zinswendingen en woordkoppelingen uit de vreemde taal meê in het geheugen.

En dan, er zijn er zoovelen in dezen over-praktischen tijd, die later nauwelijks ooit meer eenige aanraking met poëzie zullen krijgen, maar die dan toch misschien, uit zulke, in hun voor

[p. 336]

rijker gevoelens meest ontvankelijken levenstijd, opgedane indrukken, althans een sprankje besef van die ‘harmonious madness’ zullen behouden, welke veel van het duffe weten, dat ons op school zoo dringend wordt bijgebracht, in ware wijsheid vèr te boven gaat.

Natuurlijk kan men aanmerkingen maken op de keuze. Ieder zou die weer doen op zijn eigen manier. Dat de bloemlezer er weinig op uit was, de meest bekende gedichten juist te mijden, lijkt mij geen euvel. Men mag gerust beginnen met wat het algemeenst gewaardeerd werd. Een andere vraag is, of van de ouderen, als Shakespeare en Milton, niet iets meer dan van ieder enkele regelen had kunnen worden gegeven. Van de prachtige kleine versjes van William Blake volstaan de twee meest bekende ook nauwelijks.

Werd daarentegen Thomas Moore, in zijn ‘mélodies sentimentales sur l'Irlande,’ proportioneel niet erg ruim bedacht? Zijn verder Keats' ‘Eve of St. Agnes’ en Rossetti's ‘Sister Helen’ niet rijkelijk lang en wat zwaar voor zulk een bundeltje? Wat het laatste, zoozeer emotioneel tragische, gedicht betreft, als men overweegt, dat het nog in 1871, twintig jaar na zijn ontstaan dus, in de Contemporary Review voor ‘affected rubbish’ werd uitgemaakt, dan mag men het toch voor niet-Engelsche scholieren zeker wel een beetje machtig noemen.

Was het voorts noodig, Robert Burns geheel buiten de rij te houden? Behooren ook de Amerikanen niet tot de Engelsche poëzie? En mochten de Brownings wel geheel gemist worden?

Maar over sommige van deze punten kan men van meening verschillen. Waar het op aankomt is, dat het aangename bundeltje voor leerlingen een mooie inleiding geeft tot de Engelsche poëzie, en dat ouderen het met genot nogeens geheel zullen doorlezen.

J.V.