De Gids. Jaargang 84

[p. 214]

Uit een oud dorp.

Een vreemdelinge - niemand kende haar -
is op haar doortocht in dit dorp gestorven;
voor kort kwam zij alleen naar hier gezworven -
op weg waarheen -? geen wist het, noch van waar.

De winter liep ten einde: zacht al riep
- donker en zacht - het voorjaar door de tijden
van het vallen der avonden; men zeide
van haar, dat haar leven ten einde liep.

Maar zij had lang al kunnen gaan; zij was
enkel nog hier daar zij een ander wachtte.
Zij wist zich hem te redden nu bij machte,
nu haar verlangen tot den dood genas.

Doch hij kwam niet; zij ging niet langer uit,
zij was te moe geworden om te loopen;
maar altijd liet zij haar klein venster open:
daar riep een vogel hem met blij geluid.

Doch hij kwam niet. Toen kwam haar einde: groot
scheen de maan in waar zij lag te zieltogen.
Er was niets meer buiten haar open oogen
dan het raam open op dien lichten dood.

Zij zag ernaar; zij prevelde de naam
van den verlorene; met lange halen
en juublend uitslaan zongen nachtegalen
den dood naar binnen door het open raam.

Toen kwam grootsch, geheimzinnig en van ver
de wind aan door den nacht; het lied verstomde.
In den morgen toen de menschen haar vonden
regende het. Zij was al eeuwen her.

A. Roland Holst.