De Gids. Jaargang 84

[p. 15]

Twee nagelaten gedichten van Jacob Winkler Prins¹⁾.

Al stort ge u razend, dondrend langs uw boorden,
Verrukk'lijk woeste en wilde watervallen,
Toch zingt ge een lied voor 't hart der duizendtallen,
Die 's levens roep: ten strijde! jong reeds hoorden.

Geen klanken toch, die beter heugnis stoorden
Aan 's levens laagten: 't zij ze klinkend schallen,
Zacht ruischend murmlen of als donder knallen,
Ze klaatren voort met bruisend wilde akkoorden.

Gij weeldekindren met uw zachte leden,
Terug van de' afgrond: Ach, uw oogen duizlen
En 't hoofd wordt licht, licht als de donzen veder,

Maar wij, mijn Liefste, kalm aan 't diep getreden,
Aanschouwen 't grootsche doorelkander suizlen
En zien met ernst op 't kokend schuimbed neder.

3 Juli 1881.

1) Medegedeeld door Joannes Reddingius, van wiens hand eene studie over Jacob Winkler Prins zal verschijnen.

[p. 16]

Vroeg.

 

Geen zon is nog te zien,

 

de lucht is rozenrood,

 

maar zachte gouden glans

 

gaat heerlijk-ver zich spreiden

 

door zee van witten damp

 

op schemerende weiden

 

waaruit de koe-rug steekt

 

als omgeslagen boot.

 

 

 

Verzilverd hangt vol dauw

 

de ranke wilgenloot,

 

en over watertjes,

 

die naar de drinkplaats leiden,

 

komt 't eerste vroege licht

 

aanbidlijk henenglijden,

 

werpt glans van rooden schijn

 

diep in de blanke sloot.

 

 

 

---------

 

Maar door de dampzee rilt

 

de kilheid van den morgen....

 

1898.