De Gids. Jaargang 84

[p. 222]

Verzen.

O zomernacht, wanneer het hart vervliet

In oceaan van eindelooze vrede,

Als iedere adem uitzwelt tot een lied

En ieder lied verinnigt tot een bede....

Op zoele winden komt de geur gevaren

Van al wat zuchtend in den tijd verging,

En heerlijk tintelt door den nacht der jaren

Het heilig outer der herinnering.

Verjaarde smarten komen aangedreven

Met liefde en lust in ééne blanke vloot,

En, glijdend op den zilv'ren stroom van 't leven,

De donk're, loome gondel van den dood.

't Komt aangevloten zacht en stil en effen,

Of leed en dood natuurlijk zijn en goed...

Hoog uit den hemel zijgt het vroom beseffen

Hoe alles is, zooals het wezen moet....

Nu kan ik voortgaan weer in de oude banen,

Zelfs kan ik danken voor mijn oude smart,

Omdat ik weet: hoe slechts uit glans van tranen

De lichtschijn breekt, die vlamt van hart tot hart.

[p. 223]

 

Hoe door den dood het leven straalt in flonker,

 

Een vonk van goud op donkergrauw fluweel,

 

Tot éénmaal vreugde en smart en licht en donker

 

Versmelten gaan in één doorwrocht geheel

 

 

 

Van ruimte en rust, van liefde en mededoogen,

 

Eén ijlen droom, die als een wolk van dauw

 

De blindheid dekt der toegestorven oogen,

 

Een droom van zilver en lavendelblauw.

 

 

 

- - - - - - - - - - - - - - - - -

 

 

 

Een wijde zee van schemergroene wazen,

 

Omdoomt de lijning van den horizon,

 

En draagt den droom van huiverende extase

 

Door blanke klaarten naar des levens bron.

 

 

 

En 't ál-doortint'lend sidderlied der vorschen

 

Doortrilt den zomernacht van hoog geluid,

 

De wereld kan haar weelde niet meer torschen,

 

De brand der sterren vlamt ten hemel uit.

[p. 224]

Nachtkimmen.

 

Er huilde een trein in verre nacht,

 

Moroos geluid.

 

Ik lag nog wakker en ik dacht

 

De perspectieven van het leven uit....

 

 

 

En 't was of hoog boven 't gesteente

 

Van klamme stad

 

Een bovenaardsche deernis weende

 

Om al wat ooit het licht heeft liefgehad.

 

 

 

Ik zag de lijken van mijn ouders,

 

In dood verstrakt,

 

Wit laken borg de wrakke schouders,

 

In zware lijnen lag de smart verzakt.

 

 

 

En al hun bidden, zorgen, droomen,

 

Hun blik, hun woord,

 

't Vervloeide op ondergrondsche stroomen

 

Wier ruischen immer zachter wordt gehoord.

 

 

 

In helder hemd, in zwarte planken,

 

Een beeld van steen,

 

De handen saam, als om te danken,

 

Zoo vaart het doode menschenlichaam heen.

 

 

 

En wat voor eeuwig is vergleden

 

En nimmer keert

 

Roept onze liefde naar beneden

 

Waar 't stomme lijf in vochten grond verteert.

[p. 225]

 

Tot éénmaal wij, versleten slaven,

 

Gebukt van smart

 

Het stil verlangen gaan begraven

 

In doffe leegte van het blinde zwart.

 

 

 

Ach, 't was of hoog boven 't gesteente

 

Van klamme stad

 

Een bovenaardsche deernis weende

 

Om al wat ooit het licht heeft liefgehad....

Martin Albers.