De Gids. Jaargang 84

[p. 409]

Het paradijs.

Zooveel schoons heb ik genoten,
zooveel liefs heb ik bemind.
Stilte heeft mij overgoten
als een nietsbegeerend kind.

Ik leef in herinneringen:
Geurige lente, balsemzacht,
waarin trage wijzen zingen,
oudbekend en lang verwacht,

leidt mij langs de groene paden,
schemerteer en glanzend vroom,
die mijn voeten eens betraden
in een zilverstille droom.

En de oude boomen streelen
met hun wuivend handgebaar,
en de eerste vogels kweelen
stil en innig, zacht en klaar.

...Maar opeens ach! word ik wakker
en het paradijs vervaagt.
Ik moet werken op den akker
als het drukke leven vraagt;

[p. 410]

 

ik ben in het licht getreden

 

uit de zoete schemerschijn,

 

in het volle menschenleven,

 

waar de strijd en moeiten zijn.

 

 

 

Toch leeft op de stille gronden

 

van mijn ziel, gerust en vroom,

 

ongerept en ongeschonden,

 

van mijn jeugd de lentedroom.

 

 

 

Marie Cremers.